ٓاکھر اکھر حمداں۔محبوب سر مد
لکھت:طا ھر وزیر آبادی
شعری رنگ وچ پروئے جاون والے وکھو وکھ ڈ ھیراںرنگ تے ہر رنگ دی اپنی وکھری باس۔ذوق رکھن والے ادبی متراںدی ذہنی خوراک اے۔غزل، نظم،چو مصرعہ، رباعی،گیت تے قصہ گوئی وغیرہ شعری سخنوری دیاں صنفاں نیں ۔ شاعر دے من مندر کیہڑی تے کیویں دی مورت تے فیر کہڑے وچار وسدے نیں۔اپنے دلوں اُ ٹھدی پیار دی ہُوک ہووے تے بھا ویں عشق دی آتش۔لوکائی دا د رد ہووے تے بھاویں خوشیاں دا میلہ۔شاعر اپنے مشاہدے وچ آوندے ہر منظر تے نظارے نوں اپنے شعری انداز وچ
ڈھال کے لوکائی نوں پیش کر دیندا اے۔فیر کجھ انملے تے مان جوگ شاعر اپنے رب تے اوہدے پاک رسول ﷺ دیاں تعریفاں وا سطے ثواب دے شعراں راہیں پیش کر دے نیں ۔اجیئے خا ص تے سُلکھنے سخنواراں وچ اک سو ہنا تے مان جوگ ناں محبوب سرمد ہوراں دا وی سامنے ائوندا اے ۔پِچھلے دِناں محبوب سرمد ہوراں دا اک عقیدتاں تے محبتاں بھر یا شعری پراگا جہدا سر ناواں اے ۔اکھر اکھر حمداں ۔میرے تا ئیں اپڑ ھیا۔تاں پڑھ کے ڈھیڑ خُشی ہوئی کہ ایس شعری پراگے وچ رب ای رب اے۔ اللہ ہی اللہ اے۔آئو پہلاں دو شعر ویکھو ۔۔۔۔
؎؎ مرے مقدر سنواردا اے مرا خدا اے
میں ڈبناں واں اوہ تار دا اے مرا خدا اے
اے شعر جیہڑے میں روز لکھنا واں کاغذاں تے
دماغ اندر اُتاردا اے مرا خدا اے محبوب سر مد ہوراں اپنے پہلے شعری پرا گے نوں پڑھن والیاں نوںاپنے خالق ، مالک تے رازق دے نیڑے ہوون دا اک سوہنا تحفہ بنایا اے ۔دوجی، تیجی گل ای کوئی نہیں ۔ ہر دوجا ورقا سوہنے رب دی حمد پکار رہیا اے۔سگوں اکھر اکھر حمد پکار رہیا اے ۔ فیر محبوب سرمد ہوراں اپنے عقیددتاں بھرے حمدیہ وچا راں نوں شعراں وچ پروون لئی اپنی بولی نوں ذریعہ بنایا۔ اوہناں دا ایہہ عمل ڈھیر سلاہن جو گ اے ۔
ـ؎ چانن چغیرے کرن لئی کِرناں اُتار دا اے
راتاں دی کُکھ وچوں فجراں اُتار دا اے
کاغذ دے سینیاں تے اکھر اُگا وے سر ؔمد
سو چاں چہ میر یاں نت حمداں اُ تا ر دا اےسبھے صفتاں اوس سوہنے رب دیاں نیں ،بندیاں اُتے کرم،فضل تے رحم اوہدا،سوہنیاں تخلیقاں والا خالق جدوں کسے شاعر دے دل وچ اپنی محبت بھر دیوے تاں اوہ محبوب سرمدؔ
دے روپ تے سر ناویں راہیں حمداں دا پراگا لے کے لوکائی توں بھرویں داد، تے ڈھیردعا واں وصول کر دا نظر آوندا اے۔
؎ بہار رُت نوںزوال دیوے
تے چُپ دا شیشہ وکھال دیوے ؎
زبان چُپ نوں سوال دیوے
حقیقتاں دے وصال دیوے
جو بے سہارے دا اآسرا اے
مرا خدا اے ترا خدا اےمیری جاپے محبوب سرمدؔ اک سچا کھرا، سُلکھنا اُدھمی تے انملا ادبی شہزادہ اے۔ ایس مان جوگ شاعر دا یہہ حمدیہ شعری پراگا اکھر اکھر بھرویں داد دا مستحق اے ۔اپنے خالق دی
وڈیائی اوہدی نجات دا سوہنا ذریعہ اے ۔محبوب سرمدؔ اپنی دھرتی تے اپنے دیس واسیاں دامان تران اے۔ فیر جدوں سوہنا خالق کسے انسان نوں اپنیاں وڈیائیاں لئی ہمت بخش
د ا اے تے اوہ انسان ہور ر وی مان جوگ ہو جاندا اے۔اج دے لو بھی دور وچ جے کسے نوں اپنے رب دی وڈیائی دی تو فیق نصیب ہو جاوے تے یقینا اوہ انسان مقدراں والا اے۔میری اے دعا اے محبوب سرمدؔ ہوراں لئی کہ سوہنا رب اوہناں نوں سوہنی صحت نال لمبی عمر تائیں ادب لکیرن دی ہمت عطا فرمائے۔ دو شعر ویکھو ّّّ
؎ تری رحمت دے جد وگدے بُرے سائیاں
سنور جاندے مرے ورگے بُرے سائیاں
کِتے کوئی ہور نہیں سر مدؔ ترے باجھوں
پرے ویکھاں یا ویکھاں میں اُرے سائیاں
