اِک کال دی مار
ڈاکٹر کرامت مغل
موبایل فون دی بیل وج وج کے بند ہو گئی۔
فیصل نے فون اٹینڈ نہیں کیتا۔
جھٹ چنگے پُچھوں بیل دُبارا وجّن لگ پئی۔
’’ایہ خورے کدوں میرے مگروں لہوے گی۔‘‘ اوہ مُونہ ای مُونہ وچ بُدبُدایا۔
فِر اوہنے بڑی بیزاری سگوں نفرت نال فون ’’اوکے‘‘ کیتا تے بڑی اوپری تے کھرو ی آواز وچ پُچھیا۔
’’کون اے؟‘‘ حالاں اوہنوں سارا پتا سی دُوجے پاسے کون اے۔
’’تُہاڈی نوکر‘ تُہاڈی داسی ‘‘ آواز وچ شہدبھریا ہویا لگیا۔ ایہ فیصل دی سجن اجّی دی آواز سی۔
اجّی ویاہی ورھی دو بالاں دی ماں سی لیکن ویاہ تے اولاد دوواں نے اوہدے حُسن نوں کوئی نقصان نہیں سی پُہنچایا۔
اوہ غیر معمولی حد تائیں سوہنی اِک غریب کُڑی اے۔ غریب ماپیاں گھر جمی تے غریب ای سوہرے ملے۔ بناون والے نے حُسن دیون لگیاں کوئی کسر نہیں سی چھڈّی۔ ہاں لکھن ویلے دولت دا خانا خالی رکھیا ۔
حُسن غریب ہووے‘ برائے فروخت نہ وی ہووے تد وی بدوبدی دے خریدار بھج کے پیندے نیں۔ اِک تے اوہ سستا مل جاندا اے دُوجا پہنچ وچ ہوندا اے۔
ہُن اوہ دُنیا دی دولت حاصل کرن لئی اپنے حُسن دی دولت خرچ کردی سی۔ اُنج اور غریب مگر عزّت دا ر گھرنے دی نُونہ سی۔ جہڑا اپنی روزی روٹی لئی محنت مزدوری کردا۔
فیصل اوہنوں ویکھیا تاں ویکھدا ای رہ گیا۔
اوہ فیشن ٹی وی تے آن والیاں بہت ساریاں حسیناواں نالوں کِدھرے زیادا سوہنی سی۔
رب بڑابے پروا اے۔ اوہ چِکّڑ وچ کنول کھِلا دیندا اے‘ صحرا وچ پھُل اُگا دیندا اے۔
فیصل دے دِل وچ اجّی نوں حاصل کرن دی دُھونی دُھخ پئی۔ پتا لگا کم کوئی ایڈا اوکھا نہیں اے۔
لیکن فیصل بلاشرکت ئِ غیر اوہدا مالک بننا چاہندا اے۔
پیسا فیصل لئی کوئی مسئلا نہیں سی جد کہ اجّی دا پہلا تے آخری مسئلا ای پیسا اے۔
چھیتی ای اوہنا ںدیاں آپس وچ لگ گئیاں۔ فیصل نے اجّی دے گھر داسارا چاونا چُک لیا۔
ہُن اوتھے فیصل ای فیصل سی بس۔
سبھ کُجھ ٹھیک سی تے کُجھ چر سبھ کُجھ ٹھیک ای چلد ارہیا۔
فیر فیصل دے کسے خیرخاہ اوہنوں دسیا۔
’’اجّی اج کل شاہد تے بڑی مہربان اے۔‘‘
فیصل نوں یقین نہیں آیا۔ شاہد کسے پاسیوں وی فیصل نال لگا نہیں سی کھاندا۔ اِک رِپھل جہیا مُنڈا۔ نہ شکل نہ عقل‘ غریب گھر دا غریبڑا مُنڈا‘ جہدے کول پہنن لئی پورے کپڑے وی نہیں سن۔ ہر پاسیوں نِکھہد۔
ہاں اوہدے وچ اک خوبی ہے سی۔ اوہ فیصل دے مقابلے وچ کُجھ زیادا ای ’’جوان‘‘ سی تے اوہ اجّی دا گوانڈھی وی اے۔
’’نہیں‘ نہیں ایہ خبر جھُوٹھی اے۔ اجّی ورگی عورت تاں اوہو جہے مُنڈے ہتھوں پانی پینا وی گوارا نہ کرے۔ فیصل سوچیا۔ فِر وی اوہدے دل وچ کھُدکھُدی ہوون لگ پئی۔
’’ایس عورت ذات دا کوئی بھروسا نہیں‘‘ شک دے سنپولیے اوہدے دماغ وچ جنم لے لیا۔
کُجھ لوکاں دا آکھنا اے کُجھ جانن دی ابتدا شک توں ہوندی اے۔ جدوں کسے عورت دا مرد اُتے شک ہو جاوے تاں اوہناں دے درمیان تعلق واسطے دا پتا لگانا کوئی اوکھا نہیں۔ ’’تعلق‘‘ والے مرد عورت دے جِسماں دی کیمسٹری ای وکھری ہو جاندی اے۔ اوہناں دا اِک دُوجے نوں تکنا یاں اُکّاای نہ تکنا دوویں سبھ کُجھ دس دیندے نیں۔ بس تاڑن والی اکھ ہونی چاہیدی اے۔
رقیب دی اکھ توں وڈی پارکھ اکھ کہدی ہو سکدی اے۔ مخبر دی اطلاع سو فیصد سچّی نِکلی۔
شاہد واقعی اوہ چور نکلیا جہنوں گھر دی مالکن نے آپ بُوہا کھول کے اندر واڑیا ۔(جاری)
