ذمے واریاں دی لٹھ

طلعت ہمایوں

نگو نی نگو!وے کِتھے مر گئی ایں۔۔۔ ذرا منڈیاں نوں تے ویکھ ۔۔۔وے پتا تے کر کِتھے لیڑے گندے تے نہیں کر رہے۔۔۔۔ ویکھ ہانڈی وچ ڈوئی
چلا کتھے سالن نہ لگ جائے۔۔۔۔ نِکے بھرا دا پوتڑا ای بدل دے۔
ایہ اوہ واجاں سن جِنھوں سن سن کہ نگو بالڑی توں سیانی ہوگئی پر ایہ واجاں نہ گھٹ ہوئیاں۔
ایہ واجاں تے اوہدا بالپن ای کھا گیاں ۔ اوہنوں پتا ای نہ چلیا اوہ کدوں وڈی ہوگئی۔۔۔۔ اوہدی بد بختی یا ں خش بختی سی کہ اوہ تن بھراواں دی وڈی بھین سی۔جہڑی جمدیاں ای وڈی ہو گئی سی ۔
نِکی جہی ، بھولی جہی نگو نوںپتا ای نہ چلیا اوہ کدوں وڈی ہوگئی ذمہ واریاں دے ڈھیر وچ اوہنے گڈیاں پٹولھے تے کھیڈے ای نہیں ۔نہ اوہنے گڈیاں دا ویاہ کیتا نہ ای اوہنے پینگھ دے ہلارے لے۔ نہ اوہنے اپنی سنگیاں ، سہیلیاں نال سٹاپو کھیڈیاتے نہ ای لکن میٹی دا کھیڈ رچایا۔
ہن تے اوہ اپنے وڈے پن توں وی چڑدی سی۔ ہن اوہدی عمر اولھا منگدی سی۔کِسے اِکلے کمرے وچ دِن دے سفنے ویکھن لئی اوہنوں اکلاپا چاہیدا سی۔اوہدے اندر ساڑھ جہی پیندی سی۔ کچی عمرے اوہ سیان پنے دی گھمن گھیریاں وچ گواچی ہوئی سی۔نہ اوہ وڈی سی تے نہ ای کچی ۔ اوہ تے گواچی ہوئی سی۔ اوہنوں تے ایہ وی نہیں سی پتا کہ ماں پیو دی گتوں گت لڑائی سویر ہوندیاں پیار وچ کنج بدل جاندی اے۔
بالڑ پن تے الھڑ پن دونوں ای کِتھے گواچ گئے سن۔ بالڑ پن بھرانواں دی لڑائیاں چھڈان ، اوہناں دا خیال رکھن وچ لنگھ گیا۔
کجھ جماتاں اوہ پڑھ گئی کیونکہ بھرا نواں نوں لیان تے سکول چھڈن دی ذمہ واری وی اوہدی سی۔ پیو دکان تے ماں گھر دے کماں وچ رجھی ہوئی سی۔ کِسے خشی کِسے غم تے اوہنوں گھر ای رہناپیندا کیوں کہ اوہنے بھرا واں دی راکھی جو کرنی سی۔
اوہناں کیہ پانا تے کیہ کھانا اے ایہہ وی نگو ای ویکھدی سی۔ماں اوہنوں آکھدی :وڈی بھین ماں ہار ہوندی اے۔ تے اوہ اصلوں ای ماں بن گئی۔
پر اوہدی ماں ایہ نہیں سی جاندی کہ زنانی تے ماں بنن تو پہلے اک زنانی ہوندی اے۔نہ اوہ بھین اے نہ اوہ ماںاے اوہ تے اک ملوک جہی کڑی اے۔
اوہنوں ماں بنن تو پہلے ماں نہیں بننا ۔ اوہنے دھی بننا اے۔ نگو نوں تے جمدیاںای ماں بنا دِتا گیا۔ اوہنے اپنے بھرا نواں نوں چنگے برے دی سانبھ وی دِتی جیہڑی اوہ نمانی آپ وی نہیں سی پچھان دی ۔پر اوہ وڈی سی۔۔۔۔ سیان پنے دی سانبھ ۔پر سمے دا کم اے ٹرنا اوہ لنگھ ای جاندا اے۔
نگہت سلیم عرف نگو دی حیاتی وچ وی اوہ دن ، اوہ گھڑی آ ای گئی جنھوں ویاہ کہندے نیں۔ جہدے سفنے ہر جوان کڑی ویکھدی اے۔
اپنے ساک بارے ، اپنے گھر بارے تے اپنی حیاتی بارے نوے نکور سفنے چوڑیاں تے پجیب دی چھن چھن آپوں آپ اوہنوں لال گلدل کر دیندی اے۔
نگو نوں وی انج لگیا اوہ نویں نکور ہو گئی اے۔رنگ برنگے سوہنے لیڑے تے چمکدار زیور اوہنوں حیاتی لگن لگ پیا۔اک نواں رنگ،نویں خشبو جتھے بالاں دی ریں ریں تے ماں دی تِکھی واج اوہدے کناں تو کجھ دیر لئی دور ہو جائے گی۔ کوئی اوہدے کناں دی لو واں دے کول آکے اوہنوں پیار نال بلائے گا ۔اوہ اپنی نیندر سوئے گی تے اپنی نیندر اٹھے گی۔ذمہ واریاں تو دور سکھ دا ساہ لے گی۔آخر کار شگناں دا دِن تے شبھ گھڑی آ ای گئی۔ سوہے جوڑے وچ نگو پوٹلی جہی بنی اپنے نویںگھر اپڑی۔ رنگلے پلنگ اتے بیٹھی آن والیاں گھڑیاں بارے سوچ ای رہی سی ۔ اینی دیر وچ اوہدے جیون جوگے نے بوہا بند کیتا ۔ ساہواں اتھل پتھل ہوئیاں۔
جوں جوں اوہدا لاڑا اوہدے کول آندا گیا اوہ چھوئی موئی ہوندی گئی۔گھنڈ چکن دے نال ای اِک کرخت واج اوہدے کنی پئی۔نگہت سلیم میرے ماں پیو وی تیرے تے بھین بھرا وی تیرے نیں، مینوںبڑا آسرا اے توں اوہناں دا بڑا چنگا خیال رکھیں گی۔
اوہناں دی سکھ سیوا وچ کوئی کمی نہ ویکھاں۔۔۔ تے نگو ادھ کھلیاں اکھاں نال ادھ چکے گھنڈ وچوں جھاتی ماردیاں ایہو سوچ رہی سی اوہدی حیاتی کِتھے گئی۔ اک نِکا جہیا اتھرو اوہدیاں گلھاں چمدا اوہدے لال سوہے ہتھ اتے ڈِگ پیا تے اوہ اکوں ساہ وچ نگو توں نگہت سلیم ہو گئی۔٭