بے پردگی دا کفن

غلام شبیر عاصم

لگدا اے جیویں روح وجود دی قبر اندر برزخ دیاں سزاواں بھوگ رہئی اے۔کیوں جے قبروں باہر جیوندے جی ایس دھرتی اتے ساڈے آل دوالے ہون والے ظلم زیادتیاں،بد اخلاقیاں، نحوستاں تے بداعمالیاں نوں ویکھ کے لگدا اے جیویں کِیڑے تے سپ ٹھونہویں روح نوں ڈاہڈا عذاب دے رہئے نیں۔تے روح وِلک وِلک کے نڈھال ہو رہی اے۔سوچنا واں مردے وی قبراں وچ ننگے تے بے پردے نئیں دفنائی دے۔پر جیوندے جی اس دھرتی اتے اپنے آل دوالے کئی واری بے پردگی تے بے حیائی ویکھ کے برداشت دے عذاب چوں انج لنگھنا پیندا اے۔کہ جیوں ویلن وچوں گناں لنگھدا تے چورا ہو جاندا اے۔جدوں جیندے جاگدے،ساہ لیندے تے ٹردے پھردے وجوداں اتے بے پردگی دا کفن ویکھناں تے روح تڑف جاندی اے۔ہور تے ہور،دکھ والی گل ایہ وے کہ سکولاں،کالجاں تے یونیورسٹیاں اندر پڑھن تے پڑھاون والِیاں کڑیاں تے ادھ کڑھ ٹیچراں بے حیائی تے بے پردگی دا ٹوکرا سِر تے چک کے سڑکو سڑک،گلیو گلی اپنی عزت تے جنانگی دا بے آوازی وچ آپ ای ہوکا دے رہیاں ہندیاں نیں۔من موہنے، سوہنے تے سوارے گئے ایہناں وجوداں وچوں بے پردگی تے بے حیائی ڈلھ ڈلھ پے رہئی ہندی اے۔بدقسمتی نال ساڈی تعلیم دا مقصد دِین اسلام والی لِیہ تے ڈنڈی توں اتر کے کسے ہور پاسے جارہیا اے۔ اج دی تعلیم ساڈی اجوکی نسل دی اخلاقی تے روحانی پکھوں اساری نہیں کر رہئی۔جہدے وچ قصور نصاب دا نہیں ،ماپیاں دی لاپرواہی، رسماں تے رواجاں دا روپ دھار جان والیاں اسلام دشمن سازشاں،تے ٹیچراں دی اپنے منصب توں لاپرواہی تے ڈِھل دا قصور اے۔ٹیچر چاہوے تے نصاب نوں اپنے شاگرداں دے دلاں دماغاں اتے نافذ کرسکدا اے۔پر اج کل خاص کر زنانہ ٹیچراں نوں وی اوہو ای ہوا لگی ہوئی اے جہدے وچ کڑیاں چِڑیاں اصل راہ توں لتھ کے شاپراں وانگ سجے کھبے اڈدیاں پھِررہیاں نیں تے اوہناں نوں آکھن ٹھاکن والا کوئی نہیں۔اج دھیاں بھیناں دی ایہ آزادی گھر قبیلے تے معاشرے لئی بربادی بن دی جا رہئی اے۔ اسیں باہروں باہروں چہرے مہرے توں پڑھے لِکھے تے حقیقتوں جاہل تے ان پڑھ ثابت ہورہئے آں۔اصل وچ اسیں جسراں اپنے باہر تے ظاہر اتے دھیان دے رہئے آں اپنے اندر تے باطن اتے نہیں دے رہئے۔باہروں اسیں شِیش میحل تے اندروں اسیں نحوست تے ابلیسیت دے شِیش ناگ دے مونہہ وچ پھسے ہوئے آں، تے اپنے اندر دی اندرتا نوں بھل کے باہر دی سندرتا ول چوکھا مہاڑ رکھنے آں۔اندر بھاویں جالے لگے ہون،روح نوں تالے لگے ہون پر باہروں من موہنے نظر آونا چاہنے آں۔ ایسے چکر وچ ہر پاسیوں اندر دے بجائے ظاہر تے باہر دے قائل تے شونقی ہوکے رہ گئے آں۔جِسراں کہ کِسے شاعر نے کہیا اے
جِلداں نوں اسیں سانبھ کے رکھدے
ورقے پاڑی جانے آں
اندر ساڈے دھوڑاں جمیاں
کندھاں جھاڑی جانے آں
سچی گل اے اسیں اپنے وجود دِیاں کندھاں نوں ای باہروں باہروں جھاڑی پونجھی جا رہئے آں اندر بھاویں جِنے وی جالے لگے ہوئے نیں۔اندر دی کوجھ دا سانوں کوئی ڈر تے گھاٹ نہیں۔کیونکہ اسیں جِلداں نوں سانبھ سانبھ کے رکھن دے تے ورقے پاڑی جان دے عادی ہوچکے آں۔کسے وی کتاب،گل گِتھ تے اتہاس دی اصل ورقے ای ہندے نیں جِنہاں اتے کِسے دِتے جان والے سنیہا دے اکھر ساڈے تیک سنیہا دی امانت پچاون دا وسیلہ بن دے نیں۔تے پھیر سانوں ایہناں لفظاں،اکھراں تے سنیہا اتے عمل کرن دا پابند رہنا پیندا اے۔ایسے ای کوڑھ تے منافقت پاروں اسیں ہمیش توں ورقے پاڑدے آئے آں،نماز توں چنڈ چھڑاون لئی بانگوں بچن لئی کناں وچ انگلیاں لیندے آئے آں۔ ایہو وجہ اے کہ معاشرے اندر تعلیم تے عِلم دے چنگے تے نیک نتیجے ساڈے سامنے نہیں آسکے۔ایہناں ورقیاں اتے لِکھے ہوئے سنیہا اتے عمل نہ کرنا وی ورقے پاڑن والی گل ای اے۔جے کر اسیں نِریاں جِلداں ای سانبھ سانبھ رکھن دی بجائے ورقیاں دی قدر کرئیے تے پھیر ساڈے اندر کدی وی دھوڑاں نہیں جم سکن گیاں۔ساڈے نظریے تے سوچ اندر اپنی ذات دی کتاب دے باہر تے ظاہر نوں صاف ستھرا رکھن دے نال نال اندر دے فِکری تے شعوری ورقیاں نوں وی جھاڑ پونجھ کے پڑھن تے عمل کرن دا نظریہ ابھرکے سامنے آسکے گا۔بے قابو تے بے مہارِیو عورتو! عورت تے نسوانیت دی چادر وچ بے پردگی دِیاں ٹاکِیاں تروپ کے عورت دے حقیقی حسن نوں لِیک نہ لاوو۔تنگ کپڑیاں وچ حیا تے غیرت نوں”تنگ” کرکے، مہنگیاں مہنگیاں پرفیوماں لاکے غیر مرداں نوں اپنے ول کِھچن دے بجائے اپنے اندر شرم حیا تے شرافت دی ایسی باشنا پیدا کرو کہ ہر کوئی پیو،بھرا تے پتر بن کے تہاڈے ول کھِچدا ٹریا آوے۔تے اِنج برائی توں پاک صاف اک معاشرہ پونگھر کے سامنے آسکے گا۔ اج دی عورت لئی ضروری اے کہ اوہ اپنے وجود توں بے پردگی دا کفن لاہ کے اپنی روح تے ضمیر دے جیوندے ہون دا ثبوت دیوے۔تاں جے مردا گوشت سمجھ کے آسے پاسے گھمدے پھِردے غیر مرداں دیاں میلیاں نظراں دی ہوس دے کِیڑے کاڈھے اوہنوں کھاندے،دھروندے تے ولوندردے نہ رہن۔ ٭٭