پنوں ٹُر گیا دسیوں بنا…

زاہد حسن

زاہد حسن

ایہہ اوس وین دا مصرعہ اے جو مسعود منور ہوراں خالد حسین تھتھال ہوراں دی اچنتی تے ابھاگی موت اُتے کیتا۔ دل ڈاڈھا تنگ تے روح بڑی سوڑی ہے، دل دی ایہہ تنگی تے روح دی سوڑ، ہن حیاتی بھر مکنی کائینی، سچ آھندے نیں گوڑھیاں سجناں دا ٹُر جاوناں تہاڈے جُثے وچ ڈھیر ٹُٹ بھج دا کارن بن جاوندا ہے۔ آپنی ایس حیاتی وچ بھاویں سَے سنگتاں بھوگیاں پر یار خالد دی سنگت بہوں انملی آہی۔ خالد دے ای اک لیکھ توں ایس گل دا وی پتہ لگا جو اسیں پہلی آریں 7جولائی 1994ء نوں پاکستان پنجابی ادبی بورڈ، آؤٹ فال روڈ، لاہور وچ ملے تے ایہہ سنگ 16اگست 2021ء نوں اوہدی وفات تیک جُڑیا رہیا۔ ایہناں 27ورھیاں وچ اوس مینوں وڈے بھراواں دی تھوڑ نہیں جتیون دتی۔ اوہدے اوسلو، ناروے تے میرے لاہور، پاکستان وچ رہندیاں انج ای لگدا جو جیویں بہوں نیڑے نیڑے رہندے ہوویے۔ اوہ 2019ء وچ پاکستان ہائن جدوں پوری دنیا نوں کورونا وبا آپنی لھویٹ وچ لے لیا، اوہ حیاتی نوں رب دی انملی دین جاندے ہائن، آپنی نوں وی تے آپنے لگدیاں لینیاں تے سجناں متراں دی حیاتی نوں وی۔ ایس آروں ہر ایلے ایس گل دی تاکید ای کردے راہندے جو حیاتی بارے سچیت رہو تے ایہدی قدر کرو۔ پر حیاتی بارے سچیت تے حیاتی دی قدر کرن والے خالد نوں آپ حیاتی اینی مہلت نہ دتی جو قدرت الُوں سر جی جیون جوبن رُت بہار نوں ساڈے نال رل مان ای سکدا، ایہہ جیون جوبن رت بہار، خالد دی آپ آپنی رچائی کھیڈ ہے جو اوہ ساڈے کھیڈن لئی رچا کے اگے ٹر گیا۔ میاں محمد بخش ہوراں دی آکھی گل چیتے آؤندی ہے۔
ع سَے سَے جوڑ سنگت دے ویکھے اوڑک وِتھاں پئیاں
پر ساڈے تے خالد دے وچکار نہ تے کدی وتھ پئی تے نہ ای پونی اے۔اوہ آپنے بھرا نعیم طارق تھتھال، آپنے بچیاں پورس مان، کرن مان تے دھی رانی پوّن مان آسطے اکھراں دی کھیتی گاہ اگا گیا ہے جو نت روز آوندی بہار وچ پئی نروئی ہو کے پھٹسی۔ اوہ جیہڑے گھاٹے دے گیا ہے، اوہ بھاویں پورے ہوونے تاں کائینی، پر اوہدے ایہہ اکھر خوشبوئیاں آنگ ساڈیاں ساہاں وچ پئے مہکسن۔
جیون جوبن رُت بہار، اوہدی زندگی وچ ای پوری ہو گئی آھی، اوہ ایہنوں کمپوز ہوئی نوں ویکھ چاکھ تے گئے پر ایہنوں کتاب دی صورت وچ چھپیاں نہ ویکھ سکے، پر اوہدے برادر عزیز تے بچیاں دی ایہی سدھر ہے جو اوہ خالد دے اَن چھپے سارے کم نوں چھاپے چاڑھن، کیوں جو آپدے ایس کم وچ خالد آپوں سانوں ساہاں لیندا، گلاں کردا، ٹُردا پھردا، سوچدا تے نظماں پڑھدا دِسدا اے تے اسیں اوہنوں انج ای ویکھدیاں رہناں چاہوندے آں۔ ایہی ساڈے ساریاں دی سدھر وی ہے۔
میں ویکھداں جو دُکھاں جیہا دُکھ دے گئی ہے خالد دی موت، سجناں متراں اوہدی موت دا ڈھیر منکھ کیتا ہے، دنیا وچ جتھے جتھے پنجابی زبان پڑھی، بولی تے سمجھی جاندی ہے، اوتھے اوتھے اوہدی وفات اپر، ہنجو وھائے گئے نیں، سگویں اُنج ای جیویں مسعود منور ہوراں آپنی کِوتا ’’یادِ یار مہرباں، آیدھمی‘‘ وچ لکھیا۔
ہنجو وگدے نی بالاں دے
پُنوں ٹر گیا دسیوں بِنا
سُنجے تھل نی تھتھالاں دے
’’جیون جوبن رُت بہار‘‘ خالد ہوراں دی مہکدی یاد ہے جو اوہناں دے ہر حرف تے ہر مصرعے وچوں مگھدی پئی ہے، جیویں جیویں اسیں اوہناں دیاں لکھیاں نظماں دیاں راہاں اُپر چلاں گے، ایہہ مہک ساڈے وجود دا وی حصہ بندی جاوے گی۔