میرا استاد میرا ناز۔۔۔ناز خیالوی

ناز صاحب نے اپنی حیاتی وچ اک کتاب پنجابی ادب نوں دان کیتی جہدا ناں ’’سائیاں وے‘‘صوفی کلام تے مشتمل سی اوس توں بعد اوہناں دے شاگرداں نیں محنت،مشقت کر کے اردو ادب نوں اک کتاب دتی اے جہدا ناں’’تم اک گورکھ دھندا ہو‘‘اے

لِکھت: حیدر علی حیدر

تعارف
استاد ناز خیالوی صاحب دا اصل ناں محمد صدیق اے۔آپ تاندلیانوالہ دے نواحی پنڈ394 گ ب جھوک خیالیکی 1947 وچ پیدا ہوئے۔اس وجہ توں اپنے تخلص دے نال خیالوی لکھدے سی۔تسیں چھ بھراواں توں نکے سی۔بڑے نازتے سوہنی طبیعت دے مالک سی۔ناز صاحب ہوراں دے خاندان وچ صاحبِ علم لوک رہندے نیں تے ناز صاحب ہوراں دی طبیعت شروع توں شاعری دی خشبواں نال بھری ہوئی سی۔
ایسے لئی ایس خشبو نوں کھلارن لئی مختلف شہراں دا رخ کیتاتے مزدوراں دے شاعر جنابِ من استادِ محترم احسان دانش صاحب ہوراں دی صحبت لبھی تے ایس صحبت نے محمد صدیق نوں ناز خیالوی بنا دتا تے جداں فقیراں تے درویشاں نیں اپنی نظر کیتی تے قلندری صابری بنا دتا۔
ناز صاحب ہوراں دی شاعری وچ تشبیہات،استعارے،کنائے،تے مختلف زباناں دا اِکٹھ ملدااے۔ناز صاحب اک صوفی تے درویش شاعر سن۔اوہناں نیں ساری زندگی اک اکلے کمرے وچ چلہ کشی کردیاں گذاری اے۔ناز صاحب صاحب ِعلم،صاحب ِ زبان شاعر سن۔رات گئے تیکر دوستاں، شاگرداں نال علمی،ادبی،سیاسی،سماجی،دینی،شرعی،تصوف،لطائف وغیرہ تے گل بات ہوندی سی تے ساری رات دوست،احباب ہمہ تن گوش ہو کے سندے سن۔ہشاش بشاش طبیعت دے مالک سن سب نال پیار پریت ونڈدے سن سب نال محبت کردے سن۔امیر،غریب،بچا،بوڑھا سارے ناز صاحب ہوراں دی عزت کردے سن تے اوہناں نال ملاقات کرن لئی اِچھا رکھدے سن۔
ناز صاحب نے اپنی حیاتی وچ اک کتاب پنجابی ادب نوں دان کیتی جہدا ناں ’’سائیاں وے‘‘صوفی کلام تے مشتمل سی اوس توں بعد اوہناں دے شاگرداں نیں محنت،مشقت کر کے اردو ادب نوں اک کتاب دتی اے جہدا ناں’’تم اک گورکھ دھندا ہو‘‘۔ناز صاحب نے اک قوالی لکھی جیس نے ناز صاحب نوں امر کر دتا تے گان والے نے وی کوئی کسر نہ چھڈی اوس قوالی دا سرناواں’’تم اک گورکھ دھندا ہو‘‘جو استادِ محترم،استادِ فن نصرت فتح علی خان صاحب نے گائی تے قوالی دا حق ادا کردتا۔

حالات نال تے ویلے نال لڑدیاں لڑدیاں اس دنیا فانی توں کوچ کرگئے۔پر اج وی ناز صاحب ساڈے دلاں وچ زندہ نیں تے تا قیامت زندہ رہن گے۔
تاریخِ وفات:12 دسمبر2010
ناز صاحب دی وفات دے مہینے وچ دوستاں اگے اپیل اے کہ اوہناں لئی دعائے مغفرت کیتی جاوے۔
اوہناں دا کج کلام دوستاں لئی۔۔۔
سانوں دھوکا دے نہ جاویں
تیرے تے اتبار بڑے نیں
ٌٌٌ۔۔۔۔۔
سانوں تے نہیں سُجھ وے سائیاں
آپے مرضاں بجھ وے سائیاں
من مرضی دا بُت اسار دے
مٹی گئی اے گجھ وے سائیاں
۔۔۔۔۔
نبھ گئی چون سواداں نال
سجناں تیریاں یاداں نال
سکھ مکمل کر لئے نیں
دکھ دیاں امداداں نال
۔۔۔۔۔
غزل
روکے تکیای ساڈیولے خیرتیاے
مارینی اج تیراولے خیرتیاے
خیرتیایکیوں مسجدچپ چپیتی اے
خالی خالی ہین مصلے خیرتیاے
دل نے چپاںانج کد نئیں وٹیاں سن
خیرہوویاج ایس محلے خیرتے اے
مندری تے نئیں آگء کدھروں سونیدی
لاہ چھڈے جئیپیاردیچھلے خیرتیاے
دھرتی اتے بھوئیں امب آون لگ پئینیں
ویکھوکوئی دھرتی تھلے خیرتیاے
سونہہ کھاندیسونازکدینہ وچھڑن دی
اج بیٹھیاوکلم اکلے خیرتیاے
۔۔۔۔۔۔
ساڈے نال کدی وی نہ ہس کے توں بولیا
خوش رؤ ڈھولیا، خوش رؤ ڈھولیا
پیار وچ ہر سٹ، ہس کے تے سہی اے
دل والی گل کدی کہنی اے نہ کہی اے
کدی وی خموشیاں دا جندرا نہ کھولیا
خوش رؤ ڈھولیا، خوش رؤ ڈھولیا
کریں تُوں سلوک جو وی سانوں منظور اے
دل ساڈا لگِیاں دے ہتھوں مجبور اے
کہنا کی اے اساں تینوں ریشمی پٹولیا
خوش رؤ ڈھولیا، خوش رؤ ڈھولیا
بیتیاں جو دل اُتے کسے نوں سُنائیاں نئیں
والاں نوں کِھلار کے تے دِتیاں دہائیاں نئیں
بُوہتا ہویا کدی وی جے بیٹھ کے تے رو لیا
خوش رؤ ڈھولیا، خوش رؤ ڈھولیا