بابا لعل شاہ قلندرؒ

تنویر ظہور

بابا سید لعل شاہ قلندر بیابانی دا مزار سوراسی سیداں‘ گلہڑاگلی مری وچ مرجع خلائق اے۔ پاکستان دے دو صدر آپ دی زندگی وچ آپ دے حضور حاضری دیندے سن۔ اک ایوب خان تے دوجے ضیاء الحق۔ آپ جدوں بقید حیات سن تے مری دی سیر لئی آن والے اکثر لوک آپ دی زیارت کردے سن لوک آپ نوں لعل شہباز بادشاہ کہہ کے پکاردے سن۔ آپ دے ہتھ وچ اک چھڑی ہوندی سی۔ اوہدی مار توں امیر غریب کوئی نہ بچ پاندا۔ لوک بابا جی توں مار کھانا فخر سمجھدے سی۔ کیوں جے اوہ سمجھدے سن کہ جہنوں بابا جی دی چھڑی چھو وی جاندی اوہدا کم ہو جاندا سی۔ بابا جی دے والد دا ناں سید مردان شاہ اے۔ آپ امام موسیٰ کاظم دی نسل چوں سن ایس لئی کاظمی کلہاندے سن۔ آپ دے وڈیرے عباسی خلیفہ متوکل عباسی دے دور وچ عراق توں ہندوستان آئے۔ ایہ خاندان پہلاں وکھووکھ تھاواں تے آباد ہویا فیر بنوں توں آ کے کرم پارا چنار وچ آ بسیا۔ دو پشتاں دے بعد نور پور شاہاں وچ ڈیرے پائے۔ غالباً ایہ اورنگزیب عالمگیر دا زمانہ سی نورپور شاہاں وچ ایہناں لوکاں دا قیام انگریز دی عملداری تک رہیا۔ ایس دور دے خاندانی سربراہ عیسیٰ سلطان کاظمی نے وفات پائی تے ایہ خاندان سن پور سیداں وچ آ گیا۔ خاندان دے اگلے سربراہ سید کریم حیدر شاہ موضع سوراسی وچ تشریف لے آئے۔ اوس ویلے توں ایہ خاندان ایتھے آباد اے۔ سید کریم حیدر شاہ‘ بابا لعل شاہ دے دادا سن۔ بابا لعل شاہ دے والد سید مردان شاہ دی وفات دے وقت بابا جی پندراں ورھے دے سن۔
شروع توں ای آپ نماز روزے دے پابند تے اپنے پنڈ سوراسی وچ امام مسجد سن۔ آپ نے اپنے گھر وچ درس گاہ وی قائم کر رکھی سی تے بچیاں نوں قرآن پاک دا درس دیندے سن۔ کہیا جاندا اے کہ آپ تے 43 ورھے دی عمر وچ جذب طاری ہویا تے سارے علائق دنیا ہولی ہولی آپ توں منقطع ہون لگ پئے۔ ایس لئی آپ نے اپنے علاقے دے جنوب وچ منگل نامی جنگل وچ چلہ شروع کیتا۔ ایہ تھاں بالکل ویران سی۔ آپ دو ورھے تک بے آب و نان و نفقہ اک رُکھ دے تھلے یادخدا وچ مصروف رہے۔ نیڑے کوئی بستی نہیں سی پر ایس مقام توں کجھ فاصلے تے قوم دھنیال دا اک پنڈ سی۔ ایہ لوک اکثر بابا جی دی زیارت لئی آئوندے تے کجھ کھان پین دیاں چیزاں نال لے آئوندے۔ دو ورھے بعد آپ ایتھو ںمشرق ول گلہڑاگلی دے گنجان جنگل وچ آ بیٹھے۔ ایتھے چیڑ دے فلک بوس رُکھ سن جہناں دے وچکار اک دس گز دا پدھرا جیہا دائرہ سی۔ آپ نے ایتھے جھونپڑا بنوایا نہ کسے رُکھ دا سایہ قبول کیتا سگوں کھلے اسمان تھلے ایس دس گز دے ٹکڑے وچ بائی ورھے دا لماں چلہ کیتا۔ آخری عمر وچ آپ صرف ہڈیاں دا ڈھانچہ رہ گئے۔ آپ دے جسم دی اک اک ہڈی گنی جا سکدی سی۔ آپ سردی گرمی دے اثرات توں بے اثر ہو چکے سن۔ موسم دا درجہ حرارت نقطہ انجماد توں تریہہ چالھی درجے گھٹ ہو جاندا۔ برفاں دے ڈھیر آپ تے لگ جاندے پر آپ نوں کوئی خبر نہ ہوندی۔ لوک آپ نوں برف چوں کڈھدے تے خوش ہو جاندے۔ صرف اک لنگوٹ آپ دے بدن تے ہوندا۔ 22 ورھے بعد 11دسمبر 1959ء وچ بابا صاحب دا ایہ چلہ ختم ہویا تے آپ اپنی زمیناں تے آ گئے۔ آپ نے 1967ء وچ وفات پائی۔ آپ دا مزار ایسے اپنی ملکیتی زمین تے سوراسی سیداں وچ واقع اے۔ ہر ورھے 11 جون نوں آپ دا عرس ہوندا اے۔
آپ دیاں ان گنت کرامتاں زبان زد خاص و عام نیں۔ میرے اک دوست نے مینوں دسیا کہ میں اک واری بابا لعل شاہ قلندر دے مزار تے حاضری دین گیا تے اک خان صاحب مزار توں کجھ دور راہ وچ خیمہ لائے بیٹھے سن۔ کہن لگے: چاہ یاں قہوہ پی کے سلام نوں جائو۔ میں اپنے ساتھیاں سنے خیمے وچ بہہ گیا۔ خان صاحب دا ساتھی قہوہ بنان لگ پیا۔ میں خان صاحب توں پچھیا کہ ایتھے خیمہ لائے کیوں بیٹھے او۔ کہن لگا پنجی ورھے پہلاں بڑی مشکل وچ سی۔ راولپنڈی آیا کہ کوئی کم دھندا مل جاوے۔ نہ ملیا‘ گرمیاں دا موسم سی‘ مری آ گیا۔ ایتھے وی حال مندا رہیا۔ کجھ لوکاں نو ںبابا لعل شاہ قلندر دے بارے گل بات کردے سنیا۔ بے اختیار ٹر پیا‘ راہ دا پتہ نہ مسافت دا۔ پہاڑاں تے لہندے چڑھدے یاراں باراں میل دی مسافت طے کر گیا۔ اچانک بابا نوں اپنے چاہن والیاں وچ بیٹھے ویکھیا۔ سلام کیتا‘ کہن لگے‘ خان بابے! آ گیا پشاور توں؟ بڑا بھکھا لگنا ایں۔ عرض کیتا‘ بھکھا نہ ہوندا تے تہاڈے کول کیہ لین آندا۔ آپ نے مینوں لنگرخانے وچ لنگر کھان لئی گھل دتا تے کہیا‘ رات بھر اوتھے رہنا‘ سویر ہوئی تے میں فیر حاضر ہویا۔ میرے توں اک روپیہ نیاز لے کے کہیا جا پچھے ہٹ کے نہ ویکھنا۔ میں واپس پشاور ٹر گیا۔ رزق دے بوہے کھل گئے۔ پنجی ورھے بعد بابا لعل شاہ خواب وچ آئے تے کہیا او خان بابے! اسیں تیرے تے مہربانی کیتی سی توں فیر ساڈے ول پرت کے نہیں آیا میں عرض کیتا‘ تہاڈا حکم سی۔ جواب سن کے کہیا‘ چل حاضری لئی ساڈے کول آ۔ ڈیڑھ مہینے توں خیمہ پائے بیٹھا واں‘ میریاں گڈیاں روز پشاور توں آئوندیاں نیں‘ میرے توں ہدایت لے کے واپس ٹر جاندیاں نیں۔ اجازت ہووے گی تے پشاور جاواں گا نہیں تے ساری عمر ایتھے گزار دیواں گا۔٭٭