مِیاں شفاقت دی نِگھ نگھرتا

غلام شبیر عاصم

بعض لوک جمدے نیں تے اوہ اپنے قوم قبیلے،پِنڈ،علاقے تے اپنیاں رسماں قدراں دے ’’ماں پیو‘‘ بن کے جمدے نیں۔اوہ ساری حیاتی ایہناں رِشتیاں،اصولاں تے قدراں دی رکھیا کردے رہندے نیں۔کدی کدی تے ایہناں قدراں دی بقا لئی حالات نال لڑدے بھِڑدے جان دی بازی وی لادیندے نیں،اجیہے لوک قومی ہِیرو ہندے نیں۔معاشرتی لوڑاں تھوڑاں تے لوکاں دے بھیڑے رویے ایہناں لوکاں دا راہ وی ڈکدے نیں،پر ایہ کسے سادھو سنت یا ولی اللہ دی طرحاں اپنا سفر جاری رکھدے نیں،پندھ کھوٹا نہیں ہون دیندے۔ایہناں دے ہجرت کر جان نال پِنڈاں دے تعارف میلے نہیں ہندے۔ایہ رب دے بندے جِتھے وی چلے جان اپنے چنگے چال چلن دے راہیں کِسے وی نکرے رہ کے اپنے چنگے کردار نال اپنے علاقے،پنڈ یا قوم قبیلے دی عزت تے مان تران نوں پانی دِتی رکھدے نیں۔اپنے چنگے تے نیک کردار دا کھوہ جوئی رکھدے نیں تے اپنے جمن دے مقصد نوں بھر بھر مشکاں پاوندے نیں۔تے اپنی حیاتی دا پندھ چالو رکھی رکھدے نیں۔ میاں شفاقت علی وی اجہئے لوکاں وچوں نیں،جیہڑے رب دی مخلوق نال کسے لوبھ بِناں ڈِھڈوں پیار کردے نیں،اپنے ڈِھڈ تے پتھر بنھ کے،کسے دے بھکھے ڈِھڈ نوں بھرن دا آہر کردے نیں۔کسے دیاں بھکھیاں آندراں دا سیک دل تے محسوس کردے نیں۔
میاں شفاقت علی مینوں اندروں ’’حضرت میاں محمد بخش دے پنتھ دے فِکری قبیلے دے جی لگدے نیں‘‘ کیوں جے اوہ دکھی تے ضرورت مند لوکاں دے جھوٹھے ہاسیاں تے مسکاناں پِچھے لکے ہوئے ان ڈِٹھے ہنجوواں نوں وی اپنی تیجی اکھ نال ویکھ لیندے نیں،تے برداشت نہیں کردے،ایہ صوفی تے ولی لوکاں دی نشانی اے۔میاں شفاقت صاحب انسانیت دے احساس تے دکھ درد نال بھرے ہوئے تے رب کولوں ڈرے ہوئے،دکھ نال وِجھے تے رِجھے ہوئے جی نیں،تِن کو ایم اے کرکے پھیر وی تکبر تے غرور دی لعنت توں بچے ہوئے اچ پدھر دے عاجز تے نِیویں انسان نیں۔میاں شفاقت علی مریدکے دے نیڑے اِک پِنڈ ٹپیالہ دوست محمد دے جم پل نیں۔جِنہاں نے ماپیاں دے گھر جم کے چنگے سبھا سوچ تھیں اپنے پِنڈ تے قوم قبیلے دی عزت نوں اچا تے سچا رکھیا ہویا اے۔اوہناں دے سبھا تے آہراں توں لگدا اے کہ اوہناں نے تعلیم نوکری لئی نہیں اپنی شخصی تے عِلمی فِکری اساری لئی حاصل کیتی اے۔تے ایسے لئی اج اوہناں دا عِلمی فِکری تے اخلاقی قد بت ایڈا اچا اے کہ اوہناں دا ’’بت‘‘ بنا کے کسے چوک وچ لاون نوں جی کردا اے۔اوہناں اپنی ساری حیاتی لوکاں نوں پڑھاون وچ لا دتی اے۔پرائیویٹ سکول تے کالج بنا کے،لوکاں وچ سستی تعلیم بھنڈارے دی طرحاں ونڈی اے۔اوہناں ہون تیک کئی لوکاں نوں تعلیم دے کے ویلے دی اکھ وچ اکھ پا کے وڈے توں وڈا فیصلہ کرن تے اگے ٹرن جوگا کردتا اے۔
میاں شفاقت جی پیار کرن تے پیار ونڈن والے درویش طرحاں دے اچے سچے انسان نیں۔اج جس دور وچ لوک کسے نوں سلام دعا کہنا تے اگوں جواب دینا وی بھار سمجھدے نیں، مونہہ نہیں سِدھا کردے۔ میاں شفاقت علی ایس دور وچ وی انساناں اتے رت روڑھن نوں پِھردے نیں۔لوکاں نال ڈِھڈوں پیار کردے تے وارے وارے جاندے نیں۔رب دی مخلوق تے محمدی شکلاں نال کسے وی لوبھ لالچ توں بِناں محبت کردے نیں۔میاں شفاقت جی دا خلوص،پیار محبت تے نِگھ نِگھرتا ویکھ کے مسِیت دے میاں جی طرحاں بزرگ تے محترم لگدے نیں۔مسیت دے جیہڑے میاں جی پوہ پالیاں وچ وی سرگی ویلے رب دے خوفوں،ترٹھے ڈرے بڈھیاں ہڈیاں نوں ٹھاردے مسِیت ول نٹھ وگدے نیں۔اذان وچ واجوں بھاویں لکھ جھول آوے تے ہجوکے لگن پر ایمان تے جوش جذبے اندر جھول نہیں آون دیندے۔میاں شفاقت جی نوں لہندے چڑھدے ،چنگے برے حالاں دے پالے نے جِنا وی جے ٹھاریا اے،پر اوہناں اپنی بانگ دتی رکھی اے۔تے اوہناں دی بانگ،ڈانگ نہیں بانگ اے۔لوک اوہناں دی بانگ اتے آپے اوہناں ول بھجھے لگے آوندے نیں۔تے انج اوہناں اک نِگھر تے صاف ستھرا سماج اسارن دی دا کم چھوہی رکھیا اے۔رب سائیں اوہناں دی ایہ سدھر توڑ چاڑھے تے اوہناں نوں اک چنگے سماج دا مونہہ ویکھنا نصیب کرے۔٭