داج

محمد عارف ناز

داج دے ناں توں کیہڑا نئیں واقف ،اے کم بخت داج دا رواج جہڑا اساں آپ اپنے اتے سوار کر لیااے اہدی وجہ توں کئی ماپیاں دیاں دھیاں گھر بیٹھیاں بڈھیاں ہورہیاں نیں تے کئی پیو اس دکھ دے ہتھوں اس دنیافانی تو ںچلاناکرچکے نیں،اہدے وچہ وی اصل وجہ اہناں امیر لوکاں دی اے جنہاں وقت دے نال نال اے داج دے رواج نوں وسیع کردتاتے اہدے وچہ ہور مہنگیاں چیزاں جیویں موٹرسائیکل ،کار وغیرہ دا وادھاکرکے غریباں واسطے ہور مشکل بنا دتا اے، غریب بندہ جہیڑا بچیاں نوں دو وقت دی روٹی کھوان توں عاری اے اوہ اپنی دھی نوں لکھاں دا داج کیویں دے سکدا اے ،کالم لکھن دا سلسلہ تے واوہ دناں توں چل ریا تے سچی گل اے وے کہ داج دا موضوع میرے ذہن وچ وی کوئی نیئں سی پر اک دھی نمانی دے فون کال نے مینوں اے کالم “داج” دے عنوان تے لکھن تے مجبور کردتا پتہ نئیں کڈی اوہ دکھی سی فون کال وچہ گلاں دے نال روئی وی جاری سی تے نالے اپنا دکھڑا سنائی جاری سی اہدیاں گلاں نے سچی منیوں وی رلا دتااوہ اپنا دکھڑا سناندے آکھدی اے اسی چھ بہناں واں تے ساڈ ا بھرا کوئی نئیں ساڈا پیو بڑی مشکل نال ساڈا پیٹ پالدا اے میرا بہناں وچوں تریجا نمبر اے سب تو ں وڈی بہن چھتی سال دی ہوگئی اے اجہے تیکر اہدا “داج “نہ ہون دے پاروں ویاہ نئیں سکیا اے، اہدی وجہ جہیڑا رشتہ ویکھن آوندا اے اہدی پہلی مانگ “داج “ہوندا اے پئی کڑی نوں “داج” وچہ کی دیوگے پشلے مہینے ساڈی سگی ماسی ساڈے گھر رشتہ ویکھن آئی تے ابا سویرے کم تے جان توپہلاں کافی کھان پین دیا ں چیزاں لے کے دے کے گئے کہ اس ویلے کون پرونیاں لئی چیزاں لیائے دا،خیر بارہ وجے ماسی اپنے بندے نال اک چیٹی جئی کار تے آئی اجہے بیٹھی ای اے تے گل شروع کردتی کہ ایک رشتہ میرے منڈے دا سیالکوٹوں آیا سی “داج “اج موٹر سائیکل دیندے سن میں آکھیا توبہ چاہ کرو میں تے “داج “وچہ کار لواں گی پر مینوں یقین اے تسی ساڈی اے مانگ ضرور پوری کروگے اماں اپنی بہن دا منہ ویکھ کے ہکابکارہ گئی ماسی بولی کیوں آپاں میں ٹھیک کہہ رہی آں ناں اماں بولی بہن تینوں پتہ اے ساڈے حالاتا ں دا اسی اہنے والے نئیں اسی تے مر کے جنج تے آئے چند بندیاں نوں کھانا دے سکنے واں خالہ تے آپے توں باہر ہوگئی فٹا فٹ بولی چلوجی ڈرائیور نوں فون کرو آجائے تے اسی چلیے اہناں تلا ں وچ تیل کوئی نئیں اماں نے اہناں دے بڑے ترلے منتاںکیتاں پئی اسی اک ماں پیو دی اولاد آں تے سانوں اک دوجے دا احساس کرنا چاہیدا اے پرماسی اک نہ سنی تے اپنے بندے نوں لیا تے ٹر گئی، شامی جدوں ابا گھر آئے تے بڑے خوش لگ دے سن کہ شائد رشتہ پکا ہوگیا ہونا اے پر جدوں اماں کول بیٹھے تے ساری روداد سنی تے بڑے دکھی ہوگئے اماں نے آکھیا ہن تسی دسوکی کریے جے میری سگی بہن انکار کر گئی اے تے کسے تے کی مان کرئیے ساڈیاں دھیاںبڈھیاں ہورئیاں نے کوئی سبب نیئں لگ ر یا میں تے اے سوچ سوچ کے اپنے اندر روگ لا لیا اے ابااماں نوں بڑے ازردہ ہو کے آکھد ا ے ویکھ لے بھلیے لوکے میں تے سارا دن محنت مزدوری کرناں واں میری تے اپنی ساری رات سوچاں وچ لنگ جاندی اے ماں ابے نوںدلاسہ دیندیاں ہوئیاں آکھدی اے اہدے وچہ تے شک نئیں پر دھیاں دے ویاواں دی عمراں وی لنگ رہیاں نے اہناں نوں ویاہناوں وی تے ہے ناں گھر بیٹھیاں بیٹھیاں بڈھیاں ہوچلیا نے ابے اس ویلے لماں ساہ لے کے آکھدا اے اللہ کوئی سبب لائے گا غریبی دے پاروں رشتے دار وی کوئی نیڑے نئیں لگ ریا غریبی دی وجاں تو سارے رشتے دار چھڈ گئے نئیں وڈے بھائیے دے دو منڈے جوان نے پر اہنے اک واری وی نیئں سوچیا کہ چھوٹے بھرا دیاں بچیاں جوان نے اہدے کولوں رشتہ لیلاں پر اہدے منڈے باہروں چنگے پیسے گلدے نے تے اوہ وی اچیاں ہواواں وچہ اے چلواللہ دی جیوں مرضی اے ،اے گلاں کردیاں ابانے اک لماں ساہ لیاتے پچھے توں ڈگ پے اماں نے آواز ماری ا ہنی دیرنوں ساڈی دنیا اجڑ چکی سی ابے نے ایڈی دل تے گل لئی کہ دل فیل ہوگیا تے ابا سانوں اس بے حس دنیا وچ کلیاں چھڈ گئے ،اسی یتیم ہوچکیا ں ساں ،اے واقعہ سناندیاں فون کرنی والی کڑی زور زور نال رون لگ پئی تے مینوں وی دکھی کر چھڑیا میں بڑی چپ کروان دی کوشش کیتی پر اوہ چپ ای نئیں کرری سی روندیاں روندیاں آکھدی اے ہن اماں اہناں دکھاں نال کلی لڑ ری اے ماں دیاں دکھ بھریاں گلاں سینہ پاڑ دیندیاں نے ماں دا دکھ ویکھیا نئیں جاندا ،پر اسی کرکجھ نئیں سکدیاں میں پچھیا کہ میں تہاڈے واسطے کی کرسکنا واں اوہ آکھدی کے تسی لکھاری اوہ اس ظالم سماج دے اس بنائے رواج “داج” تے کج لکھو تاں کے اے لعنت معاشرے وچوں مک جائے سرکار اگے بنتی کرو کہ داج ا تے سختی نال پابندی لائے پتہ نئیں کنیاں دھیاں داج نہ ہون دے پاروں گھر بیٹھیاں بیٹھیاں بڈھیاں ہوریاں نے تے اہناں دے پیو ساڈے پیوہار ایہہ دھیاں دے دکھ دا صدمہ نہ سہندیاں ہوئیاں موت دے منہ وچ جاچکے نئیں،اہدے فون توں بعد کنے دن میں سوچدا ریا کہ اس دکھی دھی دا میں کی مداوا کرسکنا واں اے سوچ کی قلم پھڑیا تے چند ٹنگے سدھے لفظ لکھ دتے میں سوچ ریاں واں اہدی طرح پتہ نیئں کنے گھراں وچ داج نہ دین دی وجہ مجبور ماپیاں دیاں دھیاں بڈھیاں ہوریاں نے سرکار جتھے اہنے قنون پاس کروا ریا اے تے ایتھے جے کر اے “داج “دی لعنت تو وی جان چھڑا دے تے کنیاں دھیاں دے ویاہ ہوسکدے نے جہیڑیاں اپنے ماپیاں گھر بڈھیاں ہو ریاں نے تے ذہنی مریضہ بن چکیاں نے،،،