لعل گواجا

ڈاکٹر نبیلہ رحمن

دُنیا وچ کُجھ لوگ اجیہے نِگھے، سُچّے تے بیبے ہوندے نیں کہ جد تائیں تہاڈے سامنے ہوون اوہناں دی ہوند دا نِگھ تے چھاں سانوں آنند دے مِٹھے ہلُونیاں وچ رکھدا اے۔ اوس ویلے تائیں اسیں سوچ وی نہیں سکدے کہ خلوص، پیار تے پوترتا والی ایہ بُکل اک دم آون والی تیز ہوا نال کُھل وی سکدی اے یاں زمانے دی تپدی دُھپ وچ تہانوں ٹھنڈی مٹھی چھاں دین والے رُکھ نوں سیونک وی لگ سکدی اے، باہروں بھاویں اوہ رُکھ کنّا ہرا، لمّا، اُچا ہی کیوں نہ لگے، انج دا ہی گُجھا روگ ساڈے پیارے وِیر، مِتر تے جگ چرچت ڈاکٹر ناہید شاہد نوں خورے کدوں توں اندروں اندر کھا رہیا سی سانوں پتہ نہ لگا ، اوہناں نوں پتہ سی پر اوہ پہلے ایہ جاننا نہیں سن چاہنّدے، فیر مننا نہیں سن چاہندے اوہ تے ڈاکٹر ظہیر شفیق ہوراں اوہناں نوں بار بارکہہ کے ٹیسٹ کرا کے علاج کران تے منوایا۔ ایسے دوران اورئینٹل کالج دے فارسی شعبے دے استاد ڈاکٹر نجم الرشید دی جواں سال مرگ (ایسے موذی روگ کینسر نال) نے سارے دوستاں نوں ہلا دتا۔ چنتا تے اندروں اندر اودوں ای سب نوں لگ گئی سی ڈاکٹر ناہید شاہد ولّوں، پر اُدھاری آس۔۔۔۔۔ وی بڑی شے ہے، کندھی اُتے اُگے رُکھ نال ڈھاس لا کے کھلوئی رکھدی اے۔ اسیں وی مطمئن ہو گئے کیونکہ اوہ علاج مگروں اپنی پرانی روہ وچ آ رہے سن۔
ڈاکٹر ناہید شاہد دے علمی ادبی حلقیاں وچ معتبر ناں تے یاراں دوستاں دی محفل دی جان ہوون اُتے کسے نوں شک ہے ہی نہیں۔ یار باش ایہنے سن کہ کُجھ دن پہلاں مینوں میرے اُستاد محترم ڈاکٹر سیّد طارق حسین زیدی نے دسیّا کہ اوہ فاروق ہسپتال وچ اپنے اُکھڑدے ساہواں تے گُم ہوندی آواز دا علاج کرا رہے سن، ناہید شاہد اپنی کیمو تھراپی کران توں بعد بھابی جی ہوراں نال سِدھے میری عیادت کرن ہسپتال آئے۔ کیسی جواں ہمتی اے!! کیسی دوستی اے!! کہ کیمو ہون توں بعد اپنے نمو جھان وجود نال وی اوہناں نوں اپنے دوست دی صحت دی فکر سی !! سچ پُچھّو تے اونھاں اپنے مخالفاں نال وی چنگا برتاء کیتا جیہڑے ہر محفل وچ اوہناں خلاف زہر اگلدے سن۔ سگوں کئی واری اوہناں نوں وڈی اوکڑ وچ پھسن توں بچایا تے عیباں اُتے پردہ پایا۔ ناہید صاحب نوں ہر وڈا آدمی من دا سی، من دا اے خورے ایسے کر کے اوہناں نوں اپنی زندگی وچ نہ اپنی قصیدہ گوئی لئی اکٹھ کرانے پئے تے نہ مقالے لکھانے پئے۔
مہربان اسقدر سن کہ اپنے طالبعلماں دی اُنگل اوہدوں تیکر نہ چھڈ دے جد تک اوہ منزل تک نہ اپڑ جاوے ، ڈاکٹر شاہد کاشمیری دس رہے سن کہ بیماری وجہوں اپنی اک شاگرد دی پہلیاں وانگوں مدد نہ کرن اُتے ایس قدر اُچت سن کہ کاشمیری صاحب نوں آکھن لگے یار ! میری ایس شاگرد دا خیال رکھنا تے بار بار اوہدی یاد دہانی کراندے۔ اپنے طالبعلماں نال کیتے قولاں تے ربّ نال کیتے اقراراں نوں جویں ڈاکٹر صاحب نبھایا۔۔۔۔۔ اوہناں دی ہی شان ہے۔ اوہ مونہوں بولے رشتیاں تے اپنے شاگرداں نال تعلق نوں کِس سُپحج نال نبھاندے سن اوہدی مثال اجوکے سمے تے بُہت وِرلی لبھدی اے۔
اپنے من دی پریت دے واو رولے تے ہر کسے نوں جپھے مار دے نیں پر ناہید شاہد صاحب تے اپنے نال جُڑے دوجیاں ساتھیاں دے پیار، پریت تے مان والے تعلقاں نوں وی نبھاندے سن، تے اوس نوں اپنے پورا ساتھ دین دا ہنگورا دیندے سن۔ 4اپریل 2008 وچ میرے نِکّے ویر دے ویاہ اُتے آئے اوہ دن تے ویلا میرے لئی کئی حوالیاں پاروں بھادوں دے مینہہ تے دُھپ ورگا سی، اوہ آئے، مِلے ۔ میریاں نیناں توں من دیاں ساریاں کنسوآں لے کے اوسے ویلے کاغذ اُتے اک نظم لکھی تے آکھیا نبیلہ ! ایہ نظم تیرے لئی ۔ لکھیا سی
نبیلہ عمر دے ناں
چڑھدی رُت دی پہلی بارش
پہلی واء دا بُلاّ
رُسیاں ہویاں نیناں وچوں
چیتر دا رنگ ڈلھا
حشر دا بُوہا کُھلا
اج وی جد ایہ نظم پڑھنی آں تے چیتر دیاں ہواواں آن کے میرے چیت اچیت نوں ہُلار دیندیاں نیں، تے کَنیاں انبر دیاں پریاں وانگوں من نوں کدی ہسا جاندیاں نیں کدی روا جاندیاں نیں…….
ناہید شاہد صاحب ! ساڈا مان سن، ساڈی شان سن، جوڑن والے سن، بُہت ساریاں دیاں ماڑیاں، تتیّاں سُن کے وی چُپ کر جاندے۔ روز سویرے اوہ تے ڈاکٹر نوید شہزاد چاء تے ادبی حلقیاں دیاں باتاں سانجھیاں کر دے، نوید توں شاعری سُن دے، اپنی سُناندے ، داد دیندے، ثاقب (ڈاکٹر سعادت علی ثاقب) نوں پُچھدے قبلہ ! کوئی نویں دُھن بنائی اے؟ یاں کوئی کلام ہویا؟ فیر جدوں اسیں ساریاں اوہناں کول جا محفل لانی تے اوہ شاعری ساڈے نال Shareکردے ، مالک نے اوہناں نوں کمال ذوق تے ہُنر دے کے گھلیا ہویا سی۔ اوہ ساڈے نال ہوندے سن تے اسیں اوہناں دے مان تے ہمّے دی چھاں ہیٹھاں ٹہلَدے پھرنے ساں۔ ہُن لگدا اے لُگے ہو گئے آں………میرے دیس دی رِیت ہے بھیناں وِیراں نوں دُعاواں نال گھلدیاں نیں۔ اج اوہناں دے جان پچھوں میری ایہو دُعا اے:
سوہنیا ربّا!
کوجھی کملی رملی اج ایہ تیرے اگے عرض کرے
وِیر میرے نوں جنتّاں دیویں
دیویں مٹھڑے میوے
رکھیں وانگ پُھل کلیاں دے
مٹھڑی چھاویں رکھیں
ٹھنڈی رکھیں مٹی گھر اُس دی
امرت مونہہ نوں لاویں
ماڑی، چنگی، اُچی، نیویں
جے کُو ہے خطا۔۔
بخشن ہارا ، ہِک ہک دئیں بُھلا
ہے میری ایہو دُعا، معاف کریں، کوتاہ
سوہنیا ربّا! میریا ربّا!
لجاں شرماں رکھیں ساریاں، میرے نے ہتھ جوڑے
توں تے تیرے مِتر پیارےؐ
دھیاں بھیناں دے میلے کدے نہ موڑے