موجودہ لمحہ

شکیل امجد صادق

ا ک بادشاہ نے اپنے پُتر دے اک بہترین اتالیق دا بندوبست کیتا۔ شہزادہ اپنے استاد محترم توں سبق پڑھ رہیا سی۔ استاد محترم نے اوہنوں دو جملے پڑھائے۔ جھوٹ مت بولو‘ غصہ نہ کرو۔ ایہ دوویں عمل اک دی زندگی نوں بہترین بنا دین گے۔ کجھ دیر دے وقفے دے بعد شہزادے نوں سبق سنان نوں کہیا گیا تے شہزادے نے جواب دتا استاد مکرم مینوں اجے سبق یاد نہیں ہو سکیا۔ وجے دن فیر استاد محترم نے سبق سنان نوں کہیا شہزادے نے فیر عرض کیتا کہ اجے وی سبق یاد نہیں ہو سکیا۔ تریجے دن چھٹی سی۔ استاد نے کہیا کہ کل چھٹی اے ایس لئی کل لازمی سبق یاد کر لینا بعد وچ میں کوئی بہانہ نہیں سناں گا۔ چھٹی دے بعد اگلے دن وی شاگرد خاص سبق سنان وچ مسلسل نکام رہیا تے سبق یاد کرن دی وجہ نہ بنا سکیا۔ استاد محترم ایہ خیال کیتے بناں کہ شاگرد اک شہزادہ اے تے میں اک معمولی اتالیق آں۔ طیش وچ آ کے اک تھپڑ جڑ دتا کہ ایہ وی کوئی گل اے کہ اینے دیہاڑیاں توں دو جملے یاد نہیں ہو سکے۔ تھپڑ کھا کے اک واری تے شہزادہ گم سم ہو گیا تے ہمہ دم خاموشی اختیار کر لئی فیر بولیا کہ استاد محترم سبق یاد ہو گیا‘ استاد نوں بڑا تعجب ہویا کہ پہلے تے سبق یاد نہیں سی ہو رہیا تے تھپڑ کھاندیاں ای فوراً سبق یاد ہو گیا۔ شہزادہ عرض کرن لگا کہ استاد محترم! تسیں مینوں دو گلاں پڑھائیاں سن جھوٹ نہ بولو‘ غصہ نہ کرو‘ جھوٹ بولن توں میں اوسے دن توں توبہ کر لئی سی پر غصہ نہ کرو ایہ اوکھا کم سی۔ بڑی کوشش کردا سی کہ غصہ نہ آوے پر غصہ آ جاندا سی۔ ہن جدوں تک میں غصے تے قابو پانا نہیں سکھ جاندا تے کیویں کہہ دیندا کہ سبق یاد ہو گیا؟ اج جدوں تسیں تھپڑ ماریا تے ایہ تھپڑ وی میری زندگی دا پہلا تھپڑ اے۔ اوسے ویلے میں اپنے دل و دماغ وچ غور کیتا کہ غصہ آیا کہ نہیں؟ غور کرن تے مینوں محسوس ہویا کہ غصہ نہیں آیا۔ اج میں تہاڈا دسیا ہویا دوجا سبق کہ ’’غصہ نہ کرو‘‘ بالکل سکھ لیا اے۔ اج اللہ دے فضل نال مینوں مکمل سابق یاد ہو گیا اے۔
تسیں بیرون ملک ٹر جائو تہانوں کدھرے وی لکھیا نہیں ملے گا کہ خالص ددھ‘ خالص گھیو‘ خالص شہد‘ خالص شیواں نال تیار فلاں چیز‘ خالص تانبا‘ خالص آٹا یاں سوفیصد خالص انار دا جوس وغیرہ وغیرہ۔ اوتھے لفظ خالص دا دا تصور خالص تک ای اے اوتھے ایہناں چیزاں وچ ملاوٹ دا تصور موجود ای نہیں کہ بھلا ایہناں وچ وی ملاوٹ کیتی جا سکدی اے اوہ اپنی برانڈز دے ناں یروشلم دی کسے عبادت گاہ یاں روم دے کسے چرچ دے ناں توں وی نہیں رکھدے کہ مذہبی جذبات دا فائدہ چک کے ودھ توں ودھ منافع کما سکن۔ اوہ قوماں اپنیاں چیزاں نوں بہتر توں ہور بہتر کر کے مارکیٹ وچ لیا کے ایمانداری نال ودھ توں ودھ وکری چاہندے نیں تے ساڈے ایتھے انداز ای نرالا اے۔ اسلامی شہد‘ گھی‘ مکی‘ آٹا وغیرہ تے اُتوں ہور تڑکا کہ سوفیصد خالص ارے بھائی ایہ خالص لکھن دی نوبت ای کیوں پیش آئی؟ کیوں کے جناب ایتھے ہر پاسے مکاری اے۔جھوٹ فریب ملاوٹ اے۔
اک دن کسان دی بیوی نے جو مکھن کسان نوں تیار کرکے دتا اوہ اوہنوں لے کے ویچن لئی اپنے پنڈ تو ںشہر ول ٹر گیا ایہ مکھن گول پیڑیاں دی شکل وچ بنیا ہویا سی تے ہر پیڑے دا وزن اک کلو سی۔ شہر وچ کسان نے ایس مکھن نوں حسب معمول اک دکاندار دے ہتھ ویچیا تے دکاندار توں چائے دی پتی‘ چینی‘ تیل تے صابن وغیرہ خرید کے واپس اپنے پنڈ ول ٹر گیا۔ کسان دے جان دے بعد دکاندار نے مکھن نوں فریزر وچ رکھنا شروع کیتا اوہنوں خیال گزریا کیوں نہ اک پیڑے دا وزن کیتا جاوے۔ وزن کرن تے پیڑا 900گرام دا نکلیا‘ حیرت و صدمے نال دکاندار نے سارے پیڑے اک اک کرکے تولے پر کسان دے لیائے ہوئے سارے پیڑیاں دا وزن اکو جیہا تے 900,900 گرام ای سی۔ اگلے ہفتے کسان حسب سابق مکھن لے کے جیویں ای دکان دے تھڑے تے چڑھیا‘ دکاندار نے کسان نوں چلاندے ہوئے کہیا کہ اوہ دفع ہو جاوے‘ کسے بے ایمان تے دھوکھے باز بندے نال کاروبار کرنا اوہدا دستور نہیں۔ 900 گرام مکھن نوں پورا اک کلو گرام کہہ کے ویچن والے بندے دی اوہ شکل ویکھنا وی گوارا نہیں کردا۔ کسان نے یاسیت تے افسردگی نال دکاندار نوں کہیا: میرے بھائی میرے توں بدظن نہ ہو اسیں تے غریب تے وچارے لوک آں‘ ساڈے کول تولن لئی وٹے خریدن دی طاقت کتھے‘ تہاڈے توں جہڑی اک کلو چینی لے کے جانا واں اوہنوں ترکڑی دے اک پلڑے وچ رکھ کے دوجے پلڑے وچ اونے وزن دا مکھن تول کے لے آنا واں۔
ہم وطنو! سانوں وی چاہیدا اے کہ جو اقوال زریں اسیں لکھدے‘ پڑھدے تے سن دے رہنے آں اوہناں تے عمل کریئے۔ عمل نال ای انسان دی اصلاح ہوندی اے تے عمل نال ای زندگی بن دی اے تے بہترین زندگی بن دی اے۔ جے اسیں موجودہ لمحے تے غور کریئے تے اسیں صرف ناں دے مسلمان آں عمل ساڈے کردار توں کوسوں دور اے۔
عمل سے زندگی بنتی ہے جنت بھی جہنم بھی
یہ خاکی اپنی فطرت میں نہ نوری ہے نہ ناری