اٹھ جاگ گھراڑے مار ناہیں

غلام شبیر عاصم

دنداں دے بِیڑھ وچ ٹھکے تے پھسے ہوئے دند نوں بھلا کون ہلا سکدا اے۔بِیڑھ وچ پھسیا دند بٹاں نال گھٹ کے پائی ہوئی گلوکھڑی نوں ذرا کو ڈِھلی کرے،ہِل جل کرے تے کِسے دن دند آپے ایویں ای بٹ بوٹِیوں نِکل جائے گا،تے بندے نوں تکلیف وی نہیں ہووے گی۔جے دند بٹ بوٹی نال جڑیا پھسیا رہیا تے ٹٹن لگیاں اوکھیائی ہووے گی، پِیڑ ہووے گی۔اجیہی مثال دنیا داری دے سواد تے لوبھ لالچ وچ پھسے تے کھبے ہوئے انسان دی اے،جیہڑا انسان دنیا داری وچ بوہتا کھبا رہوے گا اوہنوں کل کلاں نوں دنیا چھڈن لگیاں بلکہ موت بارے سوچیاں وی ڈر لگے گا،دل ڈرے گا تے طبیعت بہندی رہندی جاوے گی۔انسان نوں بھری دنیا دی بھِیڑ وچ اپنے آپ نوں بٹاں وچ ہِلدے ہوئے دند دی طرحاں ذرا کو جِنا تعلق جوڑ کے رکھنا چاہیدا اے۔بوہتا کھب ڈب کے نہیں رہنا چاہیدا۔کیوں جے دنیا داری وچ کھب کیموت ویلے بِیڑھ وچ کھبے تے پھسے ہوئے دند وانگ دنیا توں وکھ ہونا پیا تے جان خوف نال حلق نوں آجائے گی۔رب سائیں نال تعلق بِیڑھ وچ کھبے دند وانگ پکا تے پِیڈا کرنا چاہیدا اے۔
ایہ فطری جہئی گل اے کہ ہولی ہولی رب پاک نال جِنا تعلق ودھدا جاوے گا،اونا ای دنیا نالوں گھٹدا جاوے گا۔تے ایسراں دنیا داری نال جڑت ہِلدے تے بٹاں نال ذرا کو جڑے ہوئے دند طرحاں واجبی جہئی رکھنی چاہیدی اے،تاں جے دنیا توں وکھ ہندے ہوئے خوف دیاں تریلیاں نہ آون،روح تے سرِیر نوں وکھ ہندیاں پِیڑ نہ ہووے،چِیڑھ نہ ہووے۔ایہو وجہ اے کہ رب دے نیک ولِیاں فقیراں تے بے لوبھے تے بے لالچے بندیاں دی تریخ گواہ اے کہ اوہناں اجڑ جانی دنیا نال لوڑ مطابق واجبی جہیا تعلق رکھ کے اپنے آپ نوں ہمیش بٹاں وچ ہِلدے ہوئے،ذرا کو جِناں اڑے ہوئے دند وانگ رکھیا،تے روح نوں پھر سرِیر دے بٹ وچوں وکھ ہون لگیاں جیویں پتہ وی نہ لگا،مکھن وچوں وال دی طرحاں روح وجودوں وکھ ہوگئی۔اچے تے سچے نیں اوہ لوک جیہڑے دنیا وچ رہ کے وی لوبھوں تے لالچوں اپنے آپ نوں دنیا توں وکھ وکھ جہیا رکھدے نیں۔تے ہر ویلے رب سائیں نوں دھیان وچ رکھدے نیں تے اوہناں دا اِک اِک پیر رب سچے دے پاسے ودھ رہیا ہندا اے۔اوہناں دی پل پل حیاتی مِٹی وچوں ہولی ہولی نِکلدے ہوئے گنڈوئے دی طرحاں دنیا داری چوں نِکلدی ہوئی موت ول بڑے اطمینان تے تسلا نال ودھ رہئی ہندی اے۔اخیر اِک دن اوہ رب پاک دے پاک تے پوِتر بندے اپنے حقیقی مالک نال جا مِلدے نیں تے اوس پاک ذات دے وصال نال ایہ رب دے پاک بندے ہمیش لئی دنیا اتے امر ہوجاندے نیں۔پھیر ایہناں دِیاں قبراں جیوندیاں تے کوندیاں نیں۔مرن مگروں اپنی قبر نوں بولن لئی جِیبھ دے کے جانا سوکھا کم نہیں۔مرن مگروں اوہناں دِیاں قبراں نوں ای جِیبھاں مِلدیاں نیں،جیہڑے رب نوں دِتی ہوئی جِیبھ دی ساہ ساہ نال پالنا کردے نیں۔مرن مگروں قبر نوں جیوندا بناون لئی اپنیاں نفسانی خاہشاں،لوبھ تے لالچ نوں آپ اپنے ہتھیں ’’نہی عن المنکر‘‘دی قبرے پاونا پیندا اے۔رب پاک نوں دِتی ہوئی بتِیاں(32) دنداں وچ وی قابو نہ رہن والی جِیبھ نوں دنداں تھلے لیکے جِینا وی کِسے جہد، مجاہدے تے امتحان توں گھٹ نہیں۔دنداں تھلے جِیبھ دے کے،دِھر دِھر توں گلاں سننا سہنا تے کچھ نہ کہنا ایہ پکے پِیڈے تے نِگھر جذبیوں تے ایمانوں ربی پچھان دی پکی نشانی اے۔ جیہڑی اکھ رب سائیں نوں پچھان لئیندی اے،اوہ جِدھر وی،جدوں وی، جِنہوں وی تکدی اے اوہنوں اوس چوں رب ای وکھالی دیندا۔ایسے لئی صوفی شاعر بابا حضرت فرید نے آکھیا سی،،
فریدا خالق خلق میں، خلق دِسے رب مانہہ
مندا کس نوں آکھئیے جاں تِس بن کجھ نانہہ
ایہ ساریاں حقیقتاں تے سارے بھیت اوہدوں کھلدے نیں جدوں انسان اپنے نفس نال لڑ بِھڑ کے رب نال تعلق جوڑ لیندا اے۔تے ایس مقام تے ربی معرفت دی ٹِیسی اتے اپڑن لئی دنیا داری دے لوبھ لالچ تے نفس امارہ دے ولیکیاں وِچوں نِکلنا بہت ضروری ہوجاندا اے۔ مرشد، صوفی، سنت،فقیر وی جدوں کِسے نوں اپنی مرد قلندر والی اکھ تِھیں حقیقت دے رڑھے چاڑھ دا اے،تے اوہنوں دنیا داری دے پھس پھسئیے توں باہر نِکلن لئی ای پریردا تے گھیردا اے۔تے تاں کِدھرے جا کے مِٹی سونا ہندی اے۔جسراں کہ حضرت بابا بلھے شاہ سرکار نے آکھیا اے کہ
اٹھ جاگ گھراڑے مار ناہیں
ایہ سون تیرے درکار ناہیں
انسان جس مقصد لئی دنیا اتے آیا اے اوس مقصد نوں پورا کرن لئی جاگ کے رہوے گا تے کجھ عمل پلے لے کے جاوے گا،جے سوں کے گھراڑے ای ماردا رہیا تے پھیر پچھتاوے تے کرلاوے گا۔دنیا داری اندر پیر جماواں گے تے غفلت دی نیندر گوڑھی ہوجاوے گی۔اسیں دنیا داری دے بٹ یاں بِیڑھ یا بِھیڑ وچ پھس کے رہ جاں گے۔تے نِکلن اوکھا ہوجائے گا۔٭