وساکھی دا سیک، دل نوں ٹیک

غلام شبیر عاصم

دل دماغ دوالے جِتھے دکھ تے پریشانیاں دے کئی بڈاوے نچدے بھڑکدے،کچھاں وجاوندے تے ڈراوندے نیں،اوتھے کدی کدی یاداں دے پرستان وِچوں’’یاداں تے چیتے‘‘ دِیاں پرِیاں آن کے جدوں انسان دے دماغ نال اپنے پر مار دیاں نیں تے کِسے جادوئی اثر دے طرحاں پل توں وی پہلاں دکھ،پریشانیاں تے اداسیاں اِنج نٹھ بھج جاندیاں نیں۔ جِسراں کِسے دم کرکے شہد دے چھتے توں ہتھ نال مکھیاں اڈول پرے کر دِتیاں ہون۔تے کسے اگالی کردی اصیل مجھ ہیٹھوں ددھ چون طرحاں چھتے وچوں شہد چو لیا ہووے۔ تیاک سرور تے سواد نے روح نوں جیویں کلاوے وچ لے لیا ہووے،حیاتی جِسراں خوشی نال نچن ٹپن لگ پئی ہووے۔گھڑیاں پلاں لئی حیاتی جِسراں کِسے بھار ہیٹھوں نِکل آئی ہووے۔ایہ خشیاں دے نِکے نِکے پل اللہ پاک ولوں رحمت دیاں وسدِیاں کنیاں طرحاں ہندے نیں۔جیہڑے انسان نوں اکھ جھپکن توں پہلاں پریشانی تے ذہنی بھار ہیٹھوں کڈھ کے کِسے سرور دے تخت تے چا بہاوندے نیں،تے انسان ٹہک جہیا جاندا اے۔
شِخر دوپہرے چمکدی دھپ ویکھ کے میرے سامنے جیویں وساکھی دے لگے ہوئے تنبو تن گئے نیں۔تے ایہناں تنبوواں وچ کھیڈدا ہویا اپنا بال پن (بچپن) یاد کرکے پل کو لئی اِک سرور جہیا مِلیا اے،جِس نے سارے دن دا تھکیواں تے ذہن دے امبراں نوں چڑھیا ہویا بے چینی تے پریشانی دا گھٹا مِٹی لاہ کے پراں ماریا اے۔اج چیتر دا مہینہ ادھوں ٹپ گیا اے۔تے کنکاں وی جیویں موسم موجب اپنا بانا (لباس) بدلدیاں پئیاں نیں۔ جِسراں کسے ڈھکدی جنج نوں ویکھن لئی کڑیاں کپڑے بدل کے ہور دیاں ہور ہو جاندیاں نیں۔کنکاں وی ہن ہولی ہولی ساوے توں سونے رنگا بانا پاون نوں پر تول رہیاں نیں۔پہلی وساکھ دی چڑھن دی ڈِھل اے،پھر واڈھی پین وچ ڈِھل نہیں ہونی،جے بھورا وی ڈِھل ہوئی تے پھر کنک ڈِھلی پین دا ڈر اے۔پہلی وساکھ نوں وساکھی لگے گی۔دھپ دا سیک ہولی ہولی وساکھی ول ودھ رہیا اے۔ہوا وچ سیک محسوس ہون لگ پیا اے۔پکھی وی جیویں دھپوں ڈردے چھانویں سِر ڈاہ رہئے نیں۔میریاں یاداں دا پکھی وی اڈدا اڈدا وساکھی نوں یاد کردا وساکھی دی یاد والی ٹہنی اتے بہہ کے سکھ مان رہیا اے۔دھپ تے سیکے دے موسم وچ وساکھی دی یاد سینے ٹھنڈ جہئی پارہی اے۔میرے پِنڈ (رعیہ خاص) دے باہر جِتھے کدی وساکھی لگدی ہندی سی اوہ تھاں اج فصلی پیلیاں (کھیتاں) دا روپ دھار گئی اے۔پر میرے تصور وچ اج وی اوتھے اوسے طرحاں ای گھٹا مٹی اڈدا پیا اے،تنبو لگے ہوئے نیں۔سپیکر وچ عنائیت حسین بھٹی،عالم لوہار تے مسعود رانا دے ریکارڈ چلدے پئے نیں۔غلام حیدر مٹھیائی والا جلیب کڈھ کڈھ کے تھال وچ ڈھیر لائی جا رہیا اے۔
نسلاں قوماں تے تہذیباں دا مونہہ موڑ دین والا ویلا وساکھی نوں برک مار کے بھاویں اپنا ڈِھڈ بھر گیا اے،وساکھی والی تھاں خالی ہوگئی اے،پر میری روح اج وی اتھوں دے چکر کٹدی تے شفا پاوندی رہندی اے۔اصل وچ وساکھی سِکھاں دا مذہبی دیہاڑ اے،پر پاک و ہند دی ونڈ توں پہلاں رلے مِلے سماج وچ رہن وسن وجہوں اسیں وی ایہناں رسماں رواجاں تے تہواراں دے رنگ وچ رنگے گئے آں۔وساکھی کِسے زمانے ساڈے انگ انگ وچ رچی ہندی سی۔مسلمان وی اپنے کسے تہوار وانگ وساکھی مناوندے سن۔بالاں نوں’’عید‘‘ وانگ ’’وساکھی‘‘ دِتی جاندی سی۔دِھیاں بھیناں سوہریاں توں وساکھی مناون پیکے آوندیاں سن۔گھراں وچ حلوے، مِٹھے لونے چاول، سیویاں تے کھِیراں پکدیاں سن۔اچیچ نال نویں کپڑے سوائے جاندے سن۔بال گھراں وچ مہینہ مہینہ پہلاں مِٹی دے گلیاں وچ پیسہ پیسہ جوڑ کے وساکھی لئی خرچہ کٹھا کردے سن۔مکدی گل اے کہ اجڑے تے دھرتی اتوں مکے ہوئے کلچر تے وسیب نوں یاد کرکے کرلاپ کرن والے دل نوں وساکھی دے سیک نال ٹیک مِلدی اے۔تے زمانہ بھاویں جِنی وی ترقی کر جاوے میرے تے میرے جہئے لوکاں دے دِلاں دماغاں اندر وساکھی دے تنبو ہمیش ای لگے تے تنے رہن گے۔تے وساکھی دی تتی یاد ساڈے سینے ٹھنڈ پاوندی رہوے گی۔٭