جگ تے انج دے لوگ وی سن

محمد عارف ناز

وچھوڑا کی بلا اے اوہدوں پتہ چلدا اے جدوں کو ئی اپنا وچھڑداے جد بندہ کلا رہ جاندہ اے تے کوئی دلاسہ دین ولا نئیں ہوندہ ،اے گل سولہ آنے ٹھیک اے بندہ یا بی بی اے اوہنوں اپنے سنگی (خاوند )دی لوڑ پشلی عمرے زیادہ ہوندی اے اگیتی عمرے تے بندہ نس پھج کے لنگھالیند ااے پر پشلی عمرے جدوں ایناں چل پھر نئیں سکدا تے فیر اکلاپے وچ اپنے سنگی دی چوکھی لوڑ ہوندی اے پر اوہ وی لوک اس سنسار اچ گزرے نے جہڑے وچاریاں نوں سنگی ملیا نہ نیانیاں دا سہارا ا وہ فیر دربدر دیاں ٹھوکراں تے دھکے ای کھاندے نیں نالے ایہہ گل وی سچ اے کہ جدوں تن لگے یا من فیراحساس ہوندا اے ،کسے دے دکھاں تے اسی ہس لینے واں،مخول کرلینے واں،پر جدوں اپنے آپ نو ں دکھ آوے یا کسے اپنے لگدے لانے نوں کوئی سٹ وجے تائیں پتہ لگدا اے، کہ دکھ کی چیز اے ،اے گل سچی اے کہ اس سنسار اچ بڑے بڑے دکھی جی وی ڈٹھے نیں جہڑے اپنا دکھ کسے نوں محسوس نئیں ہون دیندے تے ساری حیاتی دکھاں دا مقابلہ کردیا ں کردیاں اس بے ثباتی دنیا تو ں کوچ کرجاندے نیں پر ایہہ لوک بڑے شاکر ہوندے نے تے ساری حیاتی اللہ نا ل کوئی شکوہ گلہ نیں کردے اوہدی ذات تے خوش رہندے نیں بڑے بڑے ناشکرے وی سنسار اچ موجود نیں جہڑے بس ایہہ ای راگ الاپدے نیں ہائے اسی مر گئے حالانکہ اللہ نے اوہناں نوں نوازیا وی بڑا ہوندا اے پر اے فیروی ناشکری کرکے اپنی اوقات وکھا دیندے نے جہڑے اللہ دی رضاتے راضی ہوگئے اہناں نوں فیراس جگ دی کوئی لوڑ نئیں نکیاں ہوندیاں اک دن میں کم دھندے توں بڑ ا سوڑا جہیا پے گیا تے من وچ گل آئی کہ اج ماں کول جا کے بہہ کے ویلا گزار نے آں گھر گیا بوہاکھڑکایا تے اندروں کسے بوہا نہ کھولیا اک واری فیر کھڑکایا تے اندروں اک بے جیاں دی عمر تقریباً ستر سال سی تے اے اک سوٹی نال ٹردے سن لک وی اوہناں دا عمر نال اُڑگیا سی ،اے بے جی کنی واری اماں جی کول آکے اپنے دکھڑے سناندے رہندے سن اوہناں بوہا کھولیا تے باہر نکل گئے میں سلام وی کیتا پر اج اے بڑے دکھی جہے لگ رے سن اوہ ایڈے دکھی ویکھ کے میں بھی دنگ جیا رہ گیا میں فٹا فٹ اند ر ماں جی کول گیا تے اوہنوں نوں پچھیا بے جی نوں کی ہویا اے اماں جی آکھدے نیں پتر تینوں پتہ اے اہدے نیانے تے ہے نئیں، اپنے پتریے گھر رہندی اے پنڈ وچ جتھے وی مرگ ہوندی اے اہنے مینوں نال لے کے ضرور جانا اے ،مرگ تے ایہہ کی کردے نے میرے اس سوال تے اماں جی نے لما ساہ لیا تے آکھدے نے پتر اس دنیا تے بڑے بڑے دکھی نے ایہہ دکھاں ماری مرگاں تے صرف رون واسطے جاندی اے اج وی آئی سی کہ فلانے محلے کوئی مرگ ہوئی اے چل اوتھے چلیے اماں آکھدے نے تہاڈے کو ل چلیاتے جاندا نئیں تے کیہ کرو گے اوتھے جا کے بے جی آکھدے نے تنیوں کی پتامیں اندروں کنی دکھی واں رون دا موقع وی نئیں لبھدا گھر روواں تے نونہہ آکھدی اے کہ کوئی سکا مر گیا ای میں تے گھر رج کے رو وی نئیں سکدی میرا دل اے مرگ آلے گھر جاکے جی بھر کے روواں ،ایہہ گل سن کے میری اماں دی ہائیں نکل آئیاں میں اس ویلے چھوٹا سا پر مینوں اج وی اوہ بے جی دیاں گلا ں یاد آوندیاں نے تے دل لہودے اتھرو روندا اے اللہ دے سنسار وچ ایڈے ایڈے دکھی لوک وی گزرے نے جنہاں نوں رون دا ویلا وی میسر نئیں سی تے لوکاں دیاں مرگاں تے جاکے روندے سن ،جگ تے انج دے لوک وی گزرے نے۔۔۔۔