کشمیر:اکھیں ڈٹھے واقعات

ساڈا کشمیریاں تے کشمیر نال محبت کرن والیاں دا وی عجب نصیب ٹھہریا اے الم نصیبی اے’ غم لامتناعی اے تے دکھ بلا دا اے پوری زندگی خوشی دی تمنا وچ جیندے رہے’ قلم تے زبان نوں حوصلے ودھان تے خوش کن زبان استعمال کرن تے صرف کر دتا۔ اندرے اندر گھلدے رہے پر کدی شکوہ زبان تے نہیں آن دتا۔ پاک سرزمین نال عشق گھٹی وچ پا کے پلایا گیا سی دل و جاں نوں کجھ ہوندا تے ایس مٹی تے نچھاور کرے کہ ایس سرزمین نے ساڈی لٹیاں پٹیاں ماواں نوں پناہ دتی سی۔ پاکستان اہل کشمیر لئی اک ملک نہیں’ حرمین دے بعد مقدس سرزمین اے۔ ایہ عشق اے نہ سجھن دا نہ سمجھان دا۔ ایس رجائیت پسندی دے طعنے سن دے مدت گزر گئی۔ بندوق دے تپن دا’ گھٹ ہمت ہون دا’ اک دوجے دیاں لتاں کھچن دا نتیجہ خیز لمحات وچ سودا کرن دا’ پاکستان لئی بھار ہون دا’ دوطرفہ مفادات دے طعنے دا’ پونی صدی ہون والی اے اہل کشمیر نے اپنے لہو نال ایہ داغ مٹا دتے۔ میدان وغا وچ وفا دی ہر شرط پوری کرن دا ہن اک نواں طعنہ تیار کیتا گیا۔
آزادی لے کے کیہ کراں گے’ کیہ آزادی آزادی لا رکھی اے ہن تے دوست نما لگڑبگڑ وی کہندے نیں کوئی ہور کم کرو’ کسے ہور موضوع تے لکھو’ پر دل اے کہ ایس دیار ہجراں وچ اٹک کے رہ گیا اے۔ رات دیاں تنہائیاں وچ ایس دل مضطرب دا جائزہ لیا’ وڈیریاں دے ہسدے وسدے گھراں نوں یاد کیتا’ بھارتی فوج دے قبضے وچ اپنے گھراں تے زمیناں نوں یاد کیتا’ تہہ خاک سون والے سینکڑوں دوستاں دی یاد آئی’ اپنے ہتھاں نال کئیاں شہیداں نوں قبر وچ اتاریا’ اک اک اکھاں دے سامنے گھمدا چلا گیا۔ کنے معذور نیں جو نیم تارک گھراں وچ پئے نیں’ ہزاراں اذیت کداں وچ منتظر نیں کہ اک صبح طلوع ہووے گی جدوں کشمیر دے لالہ زار فیر مہکن گے تے ایس خطہ اراضی وچ فیر توں انسان نوں اوہدا حق ملے گا۔ کاش! ایہ خواہشات ساڈی ندگی وچ تعبیر پا جاندیاں۔ کشمیر دی چوتھی نسل وی آزادی دا خواب ویکھ ویکھ کے شہرخموشاں وچ جا رہی اے۔ نہیں معلوم دست اجل سانوں کدوں لے جاوے پر ایہ وعدہ اے کشمیر دا ذکر نہ کراں تے بے شک اگلی ساہ نہ ملے۔ ایہ ظلم دے خلاف اک جنگ اے’ اللہ دا ناں لین والیاں دا بے شک کجھ سطراں دے راہیں ساتھ اے پر اپنے کول ہن قلم ای اے اپنا فرض ادا کردے رہواں گے۔ جموں کشمیر نوں اوہدا حق ملے گا یاں ساڈیاں جاناں جان گئیاں۔ ایہ ای ایس رب دی عطا اے۔ جہادی قلم کار دا طعنہ پرانا ہو چکیا اسیں ایہنوں بارہا اعزاز سمجھ کے چمیا۔ اسیں شعور توں اج تک آزادی دا ای سبق پڑھیا۔ ہن ایہ دل و جاں دا ورد اے ایس آزادی دا مطلب جہدی قدر اوہو جان دا اے جنہے اوہدے لئی اپنی زندگی دی ہر خوشی داء تے لا رکھی ہووے۔ کوئی اوس ماں توں پچھے جہدی اکھاں دے سامنے اوہدے لخت جگر دے سینے وچ سنگین بھونک دتی گئی۔ ماں چلاندی رہی’ چیکدی رہی تے اوہدی نظراں دے سامنے اوہدے پتر نوں ایس لئی شہید کیتا گیا کہ اوہ استعمار توں آزادی دا طلبگار سی۔ اوہ زندہ رہن دا حق تے آزاد زندگی گزارن دی آزادی منگدا سی۔ اوہ ماں جہدیاں امنگاں’ تمناواں اوہدے لخت جگر دے دوالے گھمدیاں سن جدائی دا تیر اوہدے کلیجے وچ ترازو ہویا۔ اوہنے اپنے لخت جگر نوں بڑے چاء نال پایا سی۔ اوس دن لئی بڑی چنگی تربیت دتی سی کہ جدوں انسانی خدائی دے خاتمے دا نفیر عام ہووے گا جدوں نیلے اسمان تھلے کوئی کسے دا غلام نہیں ہووے گا اوس دن جدوں انساناں نوں اوہناں دی مرضی دے مطابق جین دا حق ہووے گا پر سارے امیداں دے برآن توں پہلاں ای اوہدی اکھاں بے نور ہو گئیاں تے جگر پھٹ گیا۔
ایہناں بے نور اکھاں دی قسم’ اوس پارہ پارہ دل دی قسم’ آزادی دی قیمت اوس ماں توں ودھ کوئی نہیں جان دا۔ آزادی دا مطلب کوئی اوس بھین توں پچھے جہدی امیداں دا مرکز اوہدی اکھاں دے سامنے اپنے لہو وچ ڈب گیا۔ جہدے سر دی ردا اوس جرم وچ کھوہی گئی کہ اوہ سر چک کے جینا چاہندی سی۔ اوہ اپنی عزت دی حفاظت کرنا چاہندی سی پر اوہدا آنچل تار تار کر دتا۔ اوہدے باپ نوں ایس لئی گولیاں نال بھن دتا گیا کہ اوہ آزادی دا حق منگدا سی۔ اوہ اپنی زندگی دی جنگ ہار کے اپنے مقصد دی جنگ جت گیا۔ اوہدا لہو لہو جسم منوں مٹی تھلے پا کے اُتے ایہ کتبہ لکھ دتا گیا۔ ایتھے اوہ بندہ دفن اے جہدی زندگی دا سب توں وڈا خواب ادھورا رہ گیا۔ ایس کتبے نوں پتھرائی ہوئی اکھاں نال ویکھن والی معصوم بھین دی ناتمام حسرتاں دی قسم آزادی دا مطلب اوس توں بہتر کوئی ہور نہیں جان دا۔ آزادی دی قیمت کوئی اوس جوان توں پچھے جو دنیا دی بدترین قوم دے بدترین اذیت کداں وچ الٹا لمکا دتا گیا جہدے بدن تے بلیڈاں نال کٹ لا کے لون تے مرچ چھڑک دتی گئی اوہدے پیراں تے بھاری ڈنڈے نال ضرباں لائیاں جاندیاں رہیاں۔ اوہدے چہرے نوں پانی وچ ڈوبیا جاندا رہیا جہدے بازو پچھے بنھ کے سینے دے وال پلاس نال کھچے جاندے رہے۔ اوہدے دریدہ بدن توں لباس نوچ لیا گیا۔ فیر اوہ نوجوان جنہوں فرش تے لٹا کے لتاں تے بھاری لکڑی دے رولر پھیر دتے گئے جہدی اکھاں چوں اتھرو نکلنا بھل گئے جہدے نونہواں نوں پٹ کے نمک پا دتا گیا جہدے بدن وچ برقی کرنٹ چھڈ دتا گیا جہنوں سگرٹاں نال داغیا گیا۔
کوئی کشمیر دے اوس بڈھے توں پچھے جہدے چار لخت جگر اک ای دن اپنی زندگی آزادی تے قربان کر گئے۔ دوہری کمر’ اداس اکھاں’ پچکیاں گلھاں’ براق سفید داڑھی’ کمزور بدن اسی ورھے دا ایہ بڈھا حسرت نال کہندا اے کاش! میرے ہور وی پتر ہوندے تے میں آزادی لئی اوہناں نوں وی قربان کر دیندا۔ کاش کجھ ہور وی ہوندا تے اوس زندگی لئی خرچ کردا جو آزادی دے بعد جلوہ گر ہونی اے۔ جو اسی ورھے توں آزادی دی زندگی پان نوں بے قرار اے جو ایس کمزوری وچ وی ایناں توانا اے کہ ایقان دی اکھ نال پہاڑاں دیاں اچائیاں توں آزادی دا سویرا پھٹدا ویکھ رہیا اے۔٭