کہانی پراگاہ

پرویز سندھو

رتنی دا زیادہ وقت منجے اپر ہی بیتدا تے بھگت سیوں دا وقت رتنی دی چاکری چ بیت جاندا۔
خبرے کیہڑی چندری کالی کھنگھ رتنی نوں چمبڑ گئی سی، جہڑی اوہدے ہڈاں نوں اندروں اندر خور رہی سی۔
سکی لکڑ دی ٹاہنی ورگی رتنی دی دیہہ نوں بھگت سیوں پھلاں وانگ سانبھ سانبھ رکھدا۔
ہائے اینی محبت۔
اچانک اوہدی قلم جھٹکے نال رکی۔قلم دی سیاہی کاغذ دی ہک نوں لہو لہان کر گئی۔ اج پہلی وار اوہدی قلم نوں احساس ہویا سی کہ ضروری نہیں محبتاں محلاں والیاں نوں ہی راس آندیاں نے۔ عشق قصیاں تک ہی سیمت نہیں ہے۔
محبتاں کہانیاں وچ ہی نہیں جیوندیاں، ایہ عشق تاں سچ مچ مٹی وچ پیدا ہو کے مٹی وچ ہی ختم ہو سکدا ہے۔
چھیتی دس خاں پھیر کیہ ہویا ؟
قلم نے سیاہی دا گھٹ بھردیاں کاہلی نال پچھیا۔
اوہدی روح اجے وی حویلی دیاں تڑکدیاں کندھاں وچوں بھگت سیوں تے رتنی دی خوشبو لبھدی پھردی سی۔
پر اوہ تے کدوں دے مک گئے سن۔
رتنی بھورا بھورا کرکے مکدی جا رہی سی۔ بھگت سیوں سویرے اٹھدا، چلھے دی مٹھی مٹھی اگ اتے چاہ بناندا، گھٹ گھٹ کرکے آپ رتنی نوں پلاندا، ماہیئے دا کوئی ٹپا چھیڑ لیندا۔
کھوہاں دا پانی اے
سجناں توں وار دیواں
جند ایویں وی تے جانی اے
مٹھ کو ہوئی رتنی وچ نہ ہن کھنگھن دی ہمت سی نہ جیون دی۔ کئی وار چندری کھنگھ اوہنوں موت دے دروازے تک لے جاندی پر بھگت سیوں تھمھ بن کے موت نوں موہریوں ہو کے ٹکردا۔ سویر توں لے کے شام تک تے شام توں لے کے ساری رات اوہ کدے رتنی دے مونہہ وچ پانی پاندا، کدے تلیاں جھسدا۔
کدے سر دے سکے والاں وچ تیل لاندا، چٹے رکھے والاں دے چیر بنا بنا کے جوآں کڈھدا۔ بیہی وچ لنگھدے لوک بھگت سیوں نوں دیکھدے تے مسکرا کے اگانہہ لنگھ جاندے۔
ہن پنڈ والیاں نوں ایہ سارا کجھ عجیب نہیں سی لگدا۔
پر پھیر وی کئی وار بھگت سیوں نوں ہاسے ٹھٹھے نال سوال کر دیندا۔
بابا اینا موہ ؟…اوہ وی آودی زنانی نال…۔
تے بھگت سیوں ہس کے کہندا :
پت ویاہ کے لیاندی اے۔ مہاراج دی حضوری چ وعدہ کیتا سی…نالے بلیا ساری عمر میرے موڈھے نال موڈھا لا کے دکھ سکھ کٹھیاں نے جھلے نے…ہن کداں کلی نوں چھڈ دیاں۔
سچ مچ اوہنے رتنی نوں اِک پل وی اکلے نہیں سی چھڈیا۔ نکے بال وانگ اوہ رتنی نوں ہتھاں تے چک کے گھگرے سمیت نلکے کول بنے کھرے وچ لیا کے بٹھا دندا تے ہولی ہولی پانی دی گڑوی لے کے رتنی نوں نہاندا…پوٹیاں نال رتنی دے چہرے اپر صابن لاندا تے گلے کپڑیاں سنے چک کے کوٹھڑی وچ لے جاندا۔
کئی وار پنڈ دی کوئی بڑھی کڑی کھسر پھسر کردی
ہا…نی کل راتیں ویڑھے چ اکو منجے تے …۔ پھٹے مونہہ اس عمرے…۔
آپس وچ گل کرکے ہسدیاں کڑیاں لوٹ پوٹ ہو جاندیاں۔
پر اوہ دوویں پنڈ دے لوکاں توں بے خبر اِک دوجے دا ہتھ پھڑ کے موت ول نوں نکے نکے قدم پٹدے ترے جا رہے سن۔
تے ہن چٹے ربناں والی کڑی نوں محبت دے معنے سمجھ آن لگ پئے سی۔ ہن وی اوہ کدے کدائیں بھگت سیوں دی حویلی دا دروازہ لنگھ کے دوواں دے کول آ بیٹھدی۔ (جاری)