غزل

شکیل امجد صادق

نہ مَنی عقل دی، میں چاہاں دے آکھے
لیا تینوں باہاں چ باہاں دے آکھے
اوہی بن گئے انت دُشمن اوہناں دے
ہِرن رُک گئے جیہناں گھاہاں دے آکھے
اوہدا حُکم سُن کے وی ہس نہ سکی میں
کدوں پُھل کِھڑے بادشاہاں دے آکھے؟
اوہی کل نوں روون گے پُھٹ پُھٹ کے لوکو
جو اج ہس رہے نیں گُناہاں دے آکھے
میرا دِل بدلدا نہیں رائے اپنی
نہ ہئوکے دے آکھے نہ آہاں دے آکھے
بنے گی اوہ بیڑی وی چُلھیاں دا بالن
ندی چھڈ گئی جو ملاحواں دے آکھے
اوہناں کیہ بنائونے نویں راہ نیں ’کوچر‘
مُسافر جو تُردے نیں راہاں دے آکھے