غزل

عطاء العزیز

پہلا کم نہیں سنوردا حالی ہور وگاڑ کے بہہ جانے آں
اپنے ہتھیں بیجی ہوئی فصل لتاڑ کے بہہ جانے آں
مک گئی برکت ہتھ چوں ساڈے ہن تے عجب نحوست چھائی
پھل کلیاں نوں پاون دے لئی باغ اجاڑ کے بہہ جانے آں
جد تک کول رہوے تے جھولی بھری بھرائی رہندی ساڈی
ٹر جاوے تے اسیں نمانے پلا جھاڑ کے بہہ جانے آں
اک دوجے ول ویکھا ویکھی اگ نال کھیڈن لگ پینے آں
کھیڈ کھیڈ وچ ویکھو اپنی کلی ساڑ کے بہہ جانے آں
اک دوجے دے خون دا رشتہ رلے عطاؔ اک تھاویں آخر
اک دوجے دے خون نوں فر کیوں روڑھ راڑھ کے بہہ جانے آں