غزل

بابا نجمی

جد تیکن نہ تیریاں کھلیاں زُلفاں گندیاں جان گئیاں
اودوں تیکن چن دیاں کرناں مشکل نظریں آن گئیاں
تسیں کیہ جانو میں ایہہ بوٹا پال رہیا واں کاہدے لئی
کل بنن گئیاں ایہدیاں کنگھیاں‘ اوہ زلفاں سلجھان گئیاں
جنا چر تک میں ونجارا بن کے اوتھے پجیا نہ
کتھوں اوہدیاں گوریاں باہواں رنگلا چوڑا پان گئیاں
بڑیاں بڑیاں پھنے خاناں وچ میدانوں بھجنا ایں
جگ تے اک دن میریاں غزلاں اوہ طوفاناں اٹھان گئیاں
جہڑے چن دے مکھ تے چن وی جھاتی پان توں سنگدا اے
اوہدے مکھ تے میریاں نظراں کسراں جھاتی پان گئیاں
اک پل وی نہ اوہدیاں یاداں دل نوں خالی کردیاں نیں
میرے پچھوں سمجھ نہیں آئوندی کہڑے بوہے جان گئیاں
پل دو پل خوشیاں دی خاطر کاہنوں ہنجو روکاں میں
کد تک ایہہ مترئیاں ماواں باباؔ دل پرچان گئیاں