غزل

رمن دیپ کور

سوکھا نئیں ہندا ، اک نونہہ دا کردار نبھاؤنا
درپن ساویں بَہِ کے پیندا اپنا عکس مٹاؤنا
جیبھاں ہُندے ہوئے وی ، بُلھاں نوں پیندا سیُونا
کَن ہندے ہوئے وی ، بولے بن پیندا رہنا
سبھ روکاں ، سبھ بندشاں نوں پیندا سہنا
ہر ظلم نوں اپنی دیہہ تے پیندا ہنڈھاؤنا
اکھاں وچ پا کجلے دی دھار!
ہنجھوآں نوں پیندا سدا لکائونا!
گل تے ہتھاں وچ پا گہنا!
دیہہ دے زخماں نوں پیندا لکاؤنا!
بلدی اگ وانگراں اپنے آپ نوں پیندا سُلگاؤنا
جد سوہرے کہندے بن داج نونہہ نوں گھر نہیں لیاؤنا
بلدے کولے تے چل کے وی نہیں آؤندا ایناں رونا
جِناں روح تے لگیاں سَٹاں تے پیندا وِلکونا
کِتے ماپیاں نوں پے نا جاوے، دھی کرکے کجھ سننا
ایسے کرکے دل دے درداں نوں پَنّیاںوچ پیندا پرونا
بس کر رمنؔ اِس توں وَدھ سچ کی کہنا
اس قلم نے تاں کدے نئیں پَنّیاں نوں الوداع کہنا