غزل

گورچرن کوچر

ہِجر دے سنتاپ وِچ میں تاں ہنڈھائی زِندگی
دَس دے تُوں کِس طرحاں اپنی بِتائی زِندگی
اوس نے تاں بے سُری، بے تال پائی زِندگی
میں ہمیشہ گیت وانگوں سُر چ گائی زِندگی
چار دِن دی زِندگی ہے اِس نوں رج کے مان لے
دے رہی ہے ہر طرف ایہی دُہائی زِندگی
زِندگی در زِندگی منزل سی میرے ساہمنے
میں تاں اوہی چُن لئی جو دِل نوں بھائی زِندگی
آدمی توں آدمی ہے دُور ہوندا جا رہیا
دوستی سنگ تاریاں دے جد توں پائی زِندگی
ایہہ اوہدے کِردار دی ہی مہربانی سی کہ اُس
اوس نوں پربت بنایا جو سی رائی زِندگی
خود کُشی اُس نے تاں ’کوچر‘ کر ہی لینی ہے ضرور
دِھی دے وانگوں جو سمجھدا ہے پرائی زِندگی