کنگھری گئی گواچ

ارشاد سندھو

اج فر دِل دے ویڑھے اندر
اگ پئیاں کجھ یاداں
اکھاں ساہویں آن کھلوتا
اِک پرانا ویڑھا
کئی تصویراں رل کے
میرے رگ کلیجے بھریا
میرا باپو، وڈے وِیرے
میتھوں نِکیاں بھیناں
چلھے بیٹھی ماں دا مکھڑا اویں نظریں آیا
نِکیاں نِکیاں کِلکاں تے
کجھ کِھڑ کِھڑ کردے ہاسے
کھوہ کیاری یسو پنجو، دِسدیروز شٹاپو
روز سکولے جاون لگیاں ہتھاں دی اوہ کِنگھری
مِنتاں کر کے لالے کولوں روز لکھوانی تختی
میلے وچوں نِکیاں دے لئی گڈیاں لے کے آنا
جھٹ دی جھٹ دے رولے رپے
گھڑی مڑی دے روسے
لکھ لڑائیاں جھگڑے ہوندے
لکھاں اِٹ کھڑکے
فِر وی راتیں سبھ نے رل کے
سننی روز کہانی
دِن چڑھدے نوں بھل بھل جانا
کل سی جو جو ہویا
موہ وچ ڈبیا اک اِک منظر
کِنا سی بے خبرا
کل نوں خورے کیہ ہونا اے
اینا یاد سی کِہنوں
اوہیو منظر بدلے تے فِر
بدل گئیاں کئی رتاں
خورے کِتھوں زہراں پی کے
کھنڈا کھیڈ رچائی
اوسے ویڑھے دے وچ آ کے
ونڈاں کھیڈ رچائی
چا وی مر گئے موہ وی مر گئی
اِک دوجے دی کھوہ وی مر گئی
چلھے بلدی اگ ونڈیجی
فِر بابل دی پگ ونڈیجی
گوڑھی سنگھنی چھاں ونڈیجی
چپا چپا تھاں ونڈیجی
یاد اے کِنج کِنج ماں ونڈیجی
اِک دوجے نوں کنڈاں کر گئے
کِلکاں، کِھلیاں ہاسے
اِک ویڑھے دی رونق ساری
ہو گئی آسے پاسے
رسے ہوئے سکھ منان دی
رہی نہ سانوں جاچ
عمراں بھر لئی ونڈ ‘چ ساڈی
کِنگھری گئی گواچ