غزل

حسین شاد

بیتیا ایویں مینہ سائون دا
راہ کوئی لبھا نہ دل پرچائون دا
میحل تے کجھ ہور اُچے ہو گئے
شور کناں سی ہنیری آون دا
خورے ماہی لام توں پرتے گا ہن
فیر آٹا بھڑکیا اے تائون دا
تاریا اے مُل حیاتی اپنی
تیریاں اکھاں چ اکھاں پائون دا
ڈر گئی ایں ویکھ کے زنجیر نوں
چاء بڑا سی جھانجراں چھنکائون دا
شاعری وی شاد کوئی کم اے
ہاں ذریعہ محفلاں گرمائون دا