سہی نہیں جاندی

امرجیت سنگھ سندھو

مرے توں غم جاں خوشی ہن سہی نہیں جاندی
خوشی دے وقت وی دل ’چوں غمی نہیں جاندی
میں کیہ کہاں کہ تیرے بن وی جی رہیا ہاں کویں
جو دل تے بیت رہی ہے، کہی نہیں جاندی
ایہہ دل جو پاٹ رہے، تپ رہے توے وانگوں
ہتھیلی اس تے میرے توں دھری نہیں جاندی
چراغ نیناں دے رو رو کے بجھ گئے بھاویں
اجے وی دل چوں میرے روشنی نہیں جاندی
ندی کنارے کھڑا وی میں کہناں بے وس ہاں
کہ اِک چُلی وی میرے توں بھری نہیں جاندی
میں ہف گیا ہاں تمنا دے مگر دوڑدیاں
میرے توں میری تمنا پھڑی نہیں جاندی
زمانہ بیت گیائے، اک طوفان آئے نوں
اجے وی دل ’چوں میرے خلبلی نہیں جاندی
میں تیرے جان توں مگروں ایہہ جانیاں سجنا!
کہ جان جان ’تے وی زِندگی نہیں جاندی
سُنے گا حال تیرے دل دا کون، اے ’سندھو
تیری تاں ہوک وی ساتھوں سُنی نہیں جاندی