غزل

امرجیت سنگھ سندھو

دھی جمن تے آکھن، ’’ہائے! نالے خرچ تے نالے کھیچل!
پت جمن تے کیہا نہ جائے، ’’نالے خرچ تے نالے کھیچل
عاشق دا تاں گھر بیٹھے ہی، یار ویکھ کے حج ہو جاندے
حج نوں کیہڑا مکّے جائے، نالے خرچ تے نالے کھیچل
مورکھ بندہ کر لیندا اے شادی ویلے ہی بربادی
لیکن چاتر شخص بچائے، نالے خرچ تے نالے کھیچل
نک نجوم تے رسم رواج نوں چھڈ کے بندا سوکھا رہندائے
پر آپاں تاں آپ ودھائے، نالے خرچ تے نالے کھیچل
کوٹھا، ویڑھا، کھیت، حویلی، ونڈ لئے آپس وچ منڈیاں
ماپیاں نوں کیہڑا اپنائے؟ نالے خرچ تے نالے کھیچل
مْنڈے لڑکے اندر ہو گئے، مگر کچہری جاندا جاندا
باپو بڑ بڑ کردا جائے، ’’نالے خرچ تے نالے کھیچل
ارتھی تک اٹھاؤن سمیں وی، پردیساں توں پت نہ پہْنچے
ہمسایاں ہی انت اٹھائے، نالے خرچ تے نالے کھیچل
سارے گھر دا کم کردی اے، ماں پیو مہیٹر کنج کنواری
بھابی پھر وی روز سنائے، ’’نالے خرچ تے نالے کھیچل
شاگرداں نوں گھر سد سد کے، غزلاں دی تکنیک سکھاؤندے
کملا ’سندھو‘ نت اٹھائے، نالے خرچ تے نالے کھیچل