غزل

سلطان کھاروی

اُلفتاں دی اے رِیت ازلی کہ بے رُخی نہ وِہار کرنا
تے دشمنی دا جو ڈھنگ جانے بس اِک اوسے نوں پیار کرنا
میں چِیک بن کے کھلار پایا تے چار کُوٹاں نوں یاد آیا
وسار دِتّا سی دُشمناں وی کیہ ذکر میرا سی یار کرنا
امیر نیڑے کیہ ننگ رہنا کیہ سنگ شیشے دے سنگ رہنا؟
ایہ بال ویری نیں تتلیاں دے کیہ توں پراں نوں کھلار کرنا
نویں فجر دے نکور پنچھی جو جال آساں دے لے کے جاگے
نصیب دانے دے مگر جانا کسے شکاری شکار کرنا
شروع شروع سی مہربانی تے اج سکھی اے ’’لن ترانی‘‘
ادا کسے نہ بنائی ایسی نہ وار کہنا نہ وار کرنا
او دستکاں دا عذاب مُکا جے چار کندھاں دا خاب مُکّا
ایہ جنگلاں دے سفر نیں چنگے جے عشق دا کارو بار کرنا
جویں چُراہے نیں راہ وچھوڑے تے دُور کدھرے نہ جان دتے
اوہ سائے وانگوں اے نال میرے تے کہہ گیا انتظار کرنا
کیہ سوچ تیری اے کھاوریؔ اے نہ جِت لوڑیں کہ ہار وی اے
کیہ نِت منزل دی واٹ پینا کیہ روز آساں اُسار کرنا