غزل

آتش کیانی

ستاں رنگی مٹی گنھ کے رب کلبوت بنایا
نوریاں جھک جھک سجدے کیتے اس نے شان ودھایا
اپنی چڑھتل دسن کارن بال نہ بھکھے مارو
کال سمے دی واجاں مارے نارد جھنڈا چایا
دنیا لئی جس گہنے پائے کس ہتھ ورقا پھڑسی
پنج رنگیاں جس ونگاں پا کے اپنا آپ سجایا
بدلاں نوں جد چڑھدا ویکھاں اکو چنتا کھاوے
ڈگ نہ جائے کچا کوٹھا جیوں چھت سر تے آیا
کوئی نہ اج وی تگڑا ساتھوں وتھ چڑیل جے مُکے
میریاں تیریاں ذہنی تھوڑاں آپوں کال بلایا
توے اپٹھڑے وانگر کاغذ ربا میری توبا
اکو فضل میں تیرا منگاں بھار بھریرا چایا
عشق دی آتش پے کے آتش کندن بندے عاشق
اس کھٹیالی جو نہ چڑھیا اس کیہ ایتھوں پایا