غزل

امرجیت سنگھ سندھو

کدی معصوم لوکاں نال جے اوہ دل ودھی کردے
کٹا لیندے اسیں سر، پر کدی نہ دن کٹی کردے
بھراواں دے چراؤندے، جے اساں ڈنگر چراؤنے سی
کُڑی خاطر کسے بیگانے دی نہ چاکری کردے
اوہناں نوں کیہ پتے، بھگوان کس شے نوں کیہا جاندے
لہو تے ماس دے بندے دی نے جو آرتی کردے
اسیں رجھدے تے سڑدے آئے ہاں، اتہاس دسدا ہے
اساں دے ہتھ لیکن پھیر وی نہیں اگ زنی کردے
ستائے لوک جد اُٹھن، کرانتی کردے نیں مترو
اوہ گڑبڑ نوں مٹاؤندے نیں، کدی نہیں گڑبڑی کردے
بھلے پرہیز کردے نے سدا شکوے شکایت توں
بھلے بندے نوں کس نے تکیا ہے مخبری کردے
کوئی وی سپ کدی وی روشنی نوں ڈنگ نہیں سکدا
کیہنے دیکھے نے سپ توں ڈر کے جگنوں خدکشی کردے
پلے نیں ننگ دھڑنگے جو، رہے نے ننگ دھڑنگے جو
اوہناں دا پردہ ہی کیہ سی، جو اوہ بے پردگی کردے
جلا تے بانس جد سندھو تاں پردیسی وی سچ کہندی
اسیں بُلھاں نوں جے نہ بانسری کردے، تاں کی کردے