غزل

ظفر اقبال

کالکھ ساری رات دی، اکھاں وچ پرو کے
ویکھاں چڑھدے چن نوں، شہروں باہر کھلو کے
اندر باہر شوکدی، گجھی بھیڑ اکلّ دی
لبھاں اپنے آپ نوں، انھا کملا ہو کے
چارے پاسے رہِ گیا، میلا پانی ہڑھ دا
ہساں کس دے ساہویں دساں کس نوں رو کے
شور پرانا شہر دا، پجیا جنگل وچ وی
واپر گئے گناہ دا بھار سراں تے ڈھو کے
ٹکراں مارن خاطر ظفر نے کندھ اساری
ساوے پیلے لہو وچ کالی مٹی گو کے