غزل

حکیم ارشد شہزاد

ساہواں دے وچ آ گئی میرے چیتردی خشبوئی
چیتے والی ووہٹی میری فیر سہاگن ہوئی
فیر کسے دے کیتے ہوئے درشن چیتے آ گئے
فیر اساڈی اکھ وچاری روون ہاکی ہوئی
اندرو اندری کینسر ورگیاں پیڑاں مار مکایا
جِند نمانی ویکھن دے لئی باہروں نری نروئی
کہڑا ساڈی ہک تے رکھے پتھر آ کے چُکے
سینے دے نال لا کے ساڈی کون کرے دلجوئی
میں کیہ دساں میریاں سدھراں نال کیہ ہونی ورتی
اِک اِک سدھر میری یارو آرے ہیٹھ چروئی
حالے تے میں دنیا اُتے ہور بڑا سی جینا
مینوں مار مکاون والیا کدھرے ملے نہ ڈھوئی
میں اوہدے وچ اوہ میرے وچ فرق نہ ماسا کوئی
”آکھو نی مینوں دھیدو رانجھا’ ہیر نہ آکھو کوئی”
وچھڑن لگیاں اوہنے سی جد اپنا ہتھ ہلایا
تے میں اپنی اکھ سی ارشد سُول دے وچ پروئی