غزل

سلیم کاشر

تیتھوں وی کوئی گل نہ ہوئی، میں وی دل دی کہہ نہ سکیا
پھل تے شبنم دے میلاں نوں، چڑھدا سورج سہِ نہ سکیا
تیرے میرے ساہ سانجھے سن، پر وختاں دی گل اے سجناں
تیرے دل دی بند کتاب تے، اکھراں وانگوں بہہ نہ سکیا
کچے رنگ للاری والے، چڑھدے لیہندے رہندے دیکھے
پیار ترے دا رنگ اجیہا، جیوں چڑھیا پھر لہہ نہ سکیا
نال ورولیاں متھا لا کے، اپنی دھوڑ اڈا لئی بھاویں
ایہہ تے کوئی آکھ نہیں سکدا، ڈردا ساں میں کھہِ نہ سکیا
سجناں ولوں آؤندے پتھر، کاشر پھل ہی لگدے مینوں
میں کوئی منصور، نہیں، جو، پھلاں دی سٹّ سہِ نہ سکیا