غزل

منصور عزمی

مالک نوں کُجھ آکھ نہ سکیے سارا دوش لکیراں دا
گھر گھر وچ سیاپا اے یارو اَت سَڑیِاں تقدیراں دا
جیوندے پیو نوں پانی دا گُھٹ دے نہ سکیوں بَدبختا
ہُن پیا چُم چُم رونا ایں توں ایویں مونہہ تصویراں دا
جیہڑیاں پیو دی پگ نوں رولن جَنے کھنے دے پیراں وچ
ساہ گُھٹ داں میں اوہناں سبھناں سوہنیاں، سسیاں ، ہیراں دا
جے میں سچ دی بانی جَپّاں فِر فتویٰ لا دیندے نیں
پر ایتھے کوئی مونہہ نہیں پھڑدا مُفتی، مُلاں، پیراں دا
میرے شہر دے واسی خورے کیہڑی راہ تے ٹُر پئے نیں
دھرتی لہو دی بِھجّی ہوئی اے اَمبر بھریا تِیراں دا
سبھ نوں آخر اِکو جِنی تھاں مِلنی اے دھرتی تے
فِر اِس جگ تے کاہدے لئی توں کرنا ایں مان جگیراں دا
عزمی کیہ سرناواں دساں تینوں اپنی کُلی دا!!
اِس دُنیا وچ ٹھور ٹھکانا کوئی نہیں اَساں فقیراں دا