غزل

بابا نجمی

ربّ جانے کی آکھن چھلاں نس نس آ کے کنڈھیاں نوں
پچھلے پیریں کیوں مڑ جاون سینے لا کے کنڈھیاں نوں
اک وی سوتر اگے پچھے اپنی تھاں توں ہندے نہیں
خورے چھلاں جاون کہڑیاں قسماں پا کے کنڈھیاں نوں
چٹے دن جے مل سکنا ایں تاں میں یاری لاواں گا
ملدیاں ویکھ لے جسراں چھلاں وج وجا کے کنڈھیاں نوں
اچے محلاں دے وسنیکو، اویں سانوں رکھو نہ
جیوں چھلاں نے رکھیا، اپنی کھیڈ بنا کے کنڈھیاں نوں
کسراں اپنے اکھر بدلاں ویکھ کے گڈی سولی نوں
کد ملدیاں نے چھلاں اپنا روپ وٹا کے کنڈھیاں نوں
مینوں تے انج لگدا اے بابا چھلاں تنگ سمندر توں
مڑ مڑ آؤندیاں ویکھن کسراں، لنگھیے ڈھاہ کے کنڈھیاں نوں