غزل

ڈاکٹر یونس احقر

نویاں نویاں سکھاں نوں کیہ گل نال لاندے جا رہے آں
اپنے ہتھیں پیراں وچ زنجیراں پاندے جا رہے آں
بے حسی دے گوہڑ ہنیرے گھیرے پاندے جا رہے نیں
انج آکھن نوں چار چفیرے لو ورتاندے جا رہے آں
جتناں نال وی ایہناں دے لئی ہور جدوں کجھ ہویا نہیں
بھکھے بالاں وانگوں ریجھاں نوں ورچاندے جا رہے آں
فطرت ساڈی نادانی تے ہسے وی تے رووے وی
کنہاں نال بناندے’ کنہاں نال مکاندے جا رہے آں
کسراں عقدے حل ہوون گے ساڈیاں اصل پچھاناں دے
غرضاں پاروں رُتاں سیتی روپ وٹاندے جا رہے آں
دھرے دھرائے رہ جانے نیں کھیڈ رچائے جھوٹھاں دے
انت اوس ظاہر ہونا جہڑا سچ لکاندے جا رہے آں
چنتا بن کے چونڈن کیوں نہ تھوڑاں حب خلوص دیاں
بندیاں دی تھاں شیواں دے نال پیار ودھاندے جا رہے آں
قائم رہن گے بھرم کدوں تک انج دی دنیا چاری اے
اتوں اتوں ہسدے وچوں نیر وگاندے جا رہے آں
کسے وی پاسیوں منزل نال تعلق کوئی نہیں جہناں دا
احقر اوہناں راہواں اُتے دُھوڑ اڈاندے جا رہے آں