غزل

ڈاکٹر سعادت علی ثاقب

جُڑیا ہویا سُوت اٹیرن لگ پئے نیں
درد پرانے دل نوں گھیرن لگ پئے نیں
یاداں دے کُجھ بال اساڈے جسے نوں
دودھی چھلی وانگ اگھیرن لگ پئے نیں
توں کیہ دور گیا ایں تیرے جاون تے
سارے سجن اکھاں پھیرن لگ پئے نیں
تیرے آون توں پہلے جتھے کنڈے سن
اوتھے لوکی پھُل کھلیرن لگ پئے نیں
اپنے ہتھیں اینے ہولے ہوگئے آں
سانوں آل دوالے ویہرن لگ پئے نیں