غزل

محبوب عالم طارق

میںتے ساہواں نال کھلاری اُلفت دی مہکار بڑی
اُچے نیویں آسے پاسے دل نوں ملدی ہار بڑی
پیاردی خشبو جس ویڑھے وچ خشیاں لایا ڈیرا اے
نفرت والی جُوہ توں ملدے غم تے سوچ وچاری بڑی
تن دے ساڑ بجھانے اوکھے بھجیا لُوں لُوں میرا اے
زخم خزاں دے اج وی تازا بھاویں ملی بہار بڑی
اج دے لوکاں توں کیہ لینا فیض کسے دل ٹُٹے نے
پھٹ یاری دے سہنے اوکھے یاری دیوے مار بڑی
آخر اِک دن چھڈ جانا اے گھر وی ایس پروہنے نے
مِٹی نال ای مِٹی ہونا گل ایہ دُکھ دی یار بڑی
طارقؔ اپنے سر تے آپے جینا سِکھ لَے اپنے لئی
خلقت تھاں تھاں جال وچھا کے کردی گُجھے وار بڑے