غزل

رمضان شاکر

سوہل سجن دیاں یاداں وی نیں کجھ شرمیلیاں جیہاں
دل دے بوہے نوں کھڑکا کے باہر کھلوتیاں رہیاں
پیار دی نینہہ تے رکھ بیٹھا واں ربا توڑ چڑھائیں
ویلا وی اے پھڑی کھلوتا لکھ کدالاں‘ کہیاں
جثے دے زخماں تے اپنا حال سنایا آپے
کیہ کریئے اوہناں دا جہڑیاں دل نے سٹاں سہیاں
اوہ ملیا پر ہجر دا موسم سر تے رہیا کھلوتا
بٹ بٹ تکدے رہ گئے دوویں نہ سنیاں نہ کہیاں
پیار دے پینڈے لاساں پیاں آساں اتھرو کیرے
سبھے سدھراں پیہہ سٹیاں نیں ہن ویلے دے پہیاں
اوس ظالم بے فیض نوں شاکرؔ لکھ بھلانا چاہیا
اوہدیاں سوچاں اوہدیاں فکراں کدے نہ مگروں لہیاں