غزل

بشیرباوا

میں جال ہوا تے سٹیا تے کجھ پنچھی اندر کال پھڑے
جے سوچ انٹینا لایا تاں کجھ اتھرے لفظ خیال پھڑے
پانی سی گھمن گھیری تے بندیاں دی طاقت توں باہر
جے بندہ پیروں نکل گیا کیہ ہڑ وچ رُڑدے بال پھڑے
چڑھ جان زبان رسیلی تے جو مصرع بن بن آون پئے
اک الف دی ساری پٹی چوں اک سوکھ حرف محال پھڑے
جو تھیلوں اُتے وہندا جے رشماں وی انبر توڑی سو
پھر شوق مغرب نوں چھڈ کے کیہ طرف جنوب شمال پھڑے
مجلس سی پاکاں لوکاں دی کلمے دے نال درود شروع
ایس محفل جو خود اُٹھ بہندا جو بھیڑے جھوٹھ اعمال پھڑے
اوبڑا سنکھا ہوناں ایں وچ جھیل دے عکس نرالاسی
شیشے دی تھاں تے باوا جی پانی چوں حسن جمال پھڑے