دُھند

غلام شبیر عاصم

سِیت سمے دے جوبن پاروں
چار چو فیرے چھاون والی
دُھند دے ڈر توں
لوکی تتے باہرنہ نکلن
سٹرکاں اُتے پیر نہ رکھن
کِدھرے کوئی موٹر لاری
اَنھّے وا ہ ای آن نہ وَجّے
ہتھ پساریاں ہتھ نہ لبھے
چٹا نھیراسجے کھبے
اس دُھند دی تاں سبھ نوں چنتا
پرجیہڑی دُھند بدلاں وانگوں
وِچّ دِلاں دے مچھری ہوئی
نفرت ،کوڑھ تے نا چاکی دی
گہری دھند دے کان وی سوچو
کِنی واری راہو ںکھنجّے
کنے ساتھوں بندے نکھٹرے
یارو اِس دھند کان وی سوچو