غزل

بشیرعابد

اونویں گرمی پنڈاں دے وچ جسراں شہراں اندر
نکلاں باہر چماسا ساڑے ہسڑ ٹھہراں اندر
میں تے ہن وی سفنیاں دے وچ اکثر بالاں وانگوں
تتلیاں پچھے بھجدا رہناں‘ شکر دوپہراں اندر
انبراں ولوں اک وی بوند نہیں ڈگی رحمت والی
دھرتی سڑدی بلدی اڈدی ریت اے نہراں اندر
جو لبھنا ای لبھ لے سچائی دے چانن پاروں
ویلا گزرن مگروں کجھ نہیں لبھناں گہراں اندر
ویلے دے طوفانوں بچنے خاطر کیتے چارے
بہندے بہندے بہہ گئے آخر سارے لہراں اندر
دلوں بجانوں پیار محبت کنج کرے کوئی ایتھے
مطلب دے پرچھاویں رہدے لوک نیں مہراں اندر
عابدؔ تد اسمان نہیں پھٹدا دھرتی نہیں دھس دی
رحمت دے بدل نیں حالے‘ رب دے قہراں اندر