غزل

کامران صدیقی

وقتوں پہلوں جو اڑاناں بھردے نیں
اوہی پنچھی ڈِگ ڈِگ کیتے مردے نیں
رستے بلکل لا پرواہ نیں منزل توں
اپنی ہی بس ہوند نوں سجدے کردے نیں
کون اے جس دی ہر پل لبھت جاری اے
سورج,چن,ستارے روز ابھردے نیں
رات ہنیری اگے لکھاں سورج چِت
ایہدے مکھ تے کالکھ دے کج پردے نیں
کئی اوہ سال جو اکھ جھپکن وچ ای موئے
کجھ ایہ پل جو صدیاں وانگ گزردے نیں