صبر تے عبرت

لكهت:تنویر ظہور

میں اپنے اک پبلشر دوست دے دفتر وچ بیٹھا ہویا سی کہ معروف اداکار علی اعجاز اوہنوں ملن آیا۔ علی اعجاز نے سو توں ودھ فلماں وچ کم کیتا تے ہر فلم کامیاب رہی۔ اوہنے پی ٹی وی دے ڈرامیاں سونا چاندی‘ شیداٹلی تے خواجہ اینڈ سن وچ وی کم کیتا جو بڑے مقبول ہوئے۔
ایس نامور فنکار نوں جس حالت وچ ویکھیا تے پریشان ہویا کہ یاالٰہی ایہ کیہ ماجرا اے؟ اوہ مالی مدد لئی آیا سی۔ میرے دوست نے کجھ نوٹ اوہنوں پھڑائے تے مینوں کہیا کہ ایہنوں رکشے وچ بٹھا آئو۔ اوہدے تے فالج دا حملہ ہویا سی ایس لئی چلن وچ اوہنوں پریشانی دا سامنا کرنا پیندا۔ میرے دوست دا آفس پہلی منزل تے سی علی اعجاز دا ہتھ پھڑے میں اوہنوں پوڑھیاں توں تھلے لاہیا۔ رکشے تک جاندے ہوئے میں اوہدے توں پچھیا۔ مقبولیت تے اینی دولت کمان دے بعد ایس حالت تک کیویں اپڑے؟ علی اعجاز نے اپنی دکھ بھری داستان بیان کردے ہوئے کہیا۔ جس طرح تسیں مینوں رکشے وچ بٹھان لئی لے جا رہے او اک دن میں رکشے لئی کھلوتا سی۔ نیڑیوں دو طالب علم گزرے اوہناں کہیا اوہ دیکھو علی اعجاز اوہناں نے میرے توں پچھیا۔ ایتھے کیوں کھلوتے او؟ میں کہیا‘ رکشے دے انتظار وچ‘ اک نے دوجے نوں کہیا چل ایہنوں رکشا لیا دیئے میں رکشے وچ بیٹھن لگا تے اوہناں نے کہیا ایکٹراں دا انجام چنگا نہیں ہوندا رکشے وچ بہہ کے میں رون لگ پیا۔ رکشے وچ بیٹھیا تے رکشے والا پچھدا اے۔ علی اعجاز جی! کاراں کتھے نیں؟ تسیں تے بادشاہی کیتی‘ رکشے والیاں نوں میں کیہ جواب دیواں۔ سید گیلانی آں‘ بزرگاں دی اولاد آں‘ پر میری بیوی تے بچیاں نے چنگا سلوک نہیں کیتا۔ علی اعجاز دی دھی نہیں۔ دو پُتر نیں‘ اوہ حسرت نال کہندا اے کہ کاش میری اک دھی ہوندی تے مینوں ایس طرح در در دے ٹھڈے نہ کھانے پیندے۔ علی اعجاز میٹرک پاس سی پر اوہدی بیوی دی تعلیم زیادہ سی۔ ایہ لو میرج سی۔ تعلیم دے نال نال اللہ نے اوہنوں حسن نال وی نواز رکھیا سی۔ عروج دے زمانے وچ اوہ میری پوجا کردی۔ جدوں فالج دا حملہ ہویا تے میں اداکاری دے قابل نہ رہیا تے میری بیوی نے بے رخی اختیار کر لئی تے بول چال بند کر دتی۔ میرا کمرہ وی وکھرا کر دتا گیا یعنی چھت دے اُتے جہنوں برساتی کہیا جاندا اے اوس کمرے وچ منتقل کر دتا گیا‘ کوٹھی دا مالک برساتی کمرے وچ رہن لگ پیا‘ اوتھے پیڈسٹل فین تے ہتھ والا پکھا میرے کول ہوندا۔
علی اعجاز دا کہنا سی کہ میرے لئی پوڑھیاں وی وکھریاں بنوائیاں گئیاں۔ کوٹھی دے اندر والیاں پوڑھیاں میں استعمال نہیں سی کر سکدا۔ پُتراں نے وی ساتھ نہ دتا۔ میں پُتراں نوں بیرون ملک تعلیم دوائی۔ مکان بنا کے دتا‘ جدوں گھر جانا واں تے بیوی تے پُتر نال نہیں بہندے۔ ٹی وی لائونج وچ بیٹھنا واں تے سارے اٹھ کے ٹر جاندے نیں۔ فیر میں اُتے کمرے وچ ٹر جانا واں۔ اوتھے اک لوہے دی منجی اے‘ وان دی بنی ہوئی‘ جہدے تے میں سونا واں‘ مینوں کھانا دین کوئی نہیں آئوندا۔ آپ ای کھانا تیار کرنا واں۔ سویرے چائے دے نال رس کھا لینا واں رات نوں ددھ دے نال بند کھا کے سو جانا واں۔ میں اپنے کپڑے آپ دھونا واں۔ نوکر وی لفٹ نہیں کراندے‘ میں اپنا آپ نوکر آں۔ اکثر دوست ملنا چھڈ گئے‘ ایس خیال نال کہ کجھ منگ نہ لواں‘ علی اعجاز نے شعر سنایا:
سارا ہی شہر تھا جس کے جنازے میں شریک
تنہائیوں کے خوف سے یہ شخص مر گیا
علی اعجاز نے دکھ بھرے انداز وچ کہیا‘ میریاں خریدیاں ہوئیاں گڈیاں بیوی تے پُتر استعمال کردے نیں پر میں رکشیاں وچ دھکے کھانا واں۔ اوہنے کہیا کہ اللہ‘ ایس طرح دا بڑھاپا کسے نوں نہ وکھاوے۔ آخر وچ اوہنے کہیا ان اللہ مع الصابرین‘ اللہ دی نصرت اوہناں لوکاں نال ہوندی اے جو استقامت تے ثابت قدمی توں کم لیندے نیں تے ہر مشکل دا مقابلہ ڈٹ کے کردے نیں تے مسلسل انج کردے رہندے نیں۔ آخری دیہاڑیاں وچ اوہنوں دل دا دورا پیا۔ چار دن ہسپتال وچ رہیا پر بچ نہ سکیا۔ اوہ اپنے اندر بہت پہلے مر چکیا سی۔ ایہ اک جسم سی جو دنیاداری نبھا رہیا سی پر ایس جسم دے نال کسے نے دنیاداری نہ نبھائی۔ سورہ الحشر دی آیت2 اے : فاعتبرو یا اولی الابصار‘ اکھاں والیو عبرت حاصل کرو۔٭٭