ڈردی رہی

امرجیت سنگھ سندھو

ہجر وچ لوکاں ایناں ستایا اوہنوں
وصل وچ وی اوہ دنیا توں ڈردی رہی
اُس دے چہرے تے کھیڑے دا ناں تک نہ سی
سینے لگی رہی، ہوکے بھردی رہی
میرے دتے دلاسے نوں وی اوس نے
پہلاں تاں اک چھلاوا ہی سی جانیاں
عمر بھر فِر اوسے تنکے دے آسرے
زِندگانی دے ساگر چ تردی رہی
جگ دی تختی توں اکھر وفا دے کِتے
مٹ ہی نہ جان، اس لئی مٹی آپ اوہ
جس دی خاطر اوہ پس پس کے سرمہ بنی
اس دیاں اکھاں وچ ہی اخردی رہی
ملن دی تانگھ اینی کو مونہہ زور سی
جس نوں پربت جاں ساگر نہ اٹکا سکے
دن چ وی جیہڑے راہوں نہ لنگھے کوئی
کالیاں راتاں وچ اوہ گزردی رہی
دل نوں جو بھاء گئی، سدھر دلوں اوس نوں
جے میں چاہیا، تاں میں بد چلن ہو گیا
دنیا، جو سچی سچی بنی پھردی ہے
گھالے مالے اوہ کیہڑے نہیں کردی رہی
ایہہ محبت جے روحاں چ سانبھی رہے
پھر اوہدے نال دا کوئی دھن ہی نہیں
پر جدوں وی کدے گنڈھ کھسکی اوہدی
توڑی دی پنڈ وانگوں بکھردی رہی
مالکی تے محبت دا رشتہ ہی کیہ
مرد تیویں دے جذبے کدوں سمجھے
مٹی وچ اوہی اس نوں ملا کے گیا
سندھو اوہ جس دی خاطر نِکھردی رہی