سعدیہ سمن دا شعری پراگا ” گُل گُلے تے بُلبلے”

نویں پِیڑھی نوں جے اپنی زبان نال جوڑنا چاہندے او تاں اوہناں واسطے لکھنا وی اَت لوڑیندا اے۔بالاں واسطے ودھیا کہانیاں،ناولاں تے ہور نثری کھیتاں دے نال نال شعری کھیتر وچ لکھن دی لوڑ رہندی اے۔ سعدیہ سمن دا اپرالا شعری صورت وچ اے اوہناں نے ” گُل گُلے تے بُلبلے” پراگا لیاندا اے۔ بالاں واسطے جس طرحاں دا اَدب لکھیا جاندا اے اوسے طرحاں دی بالاں دی ادبی تربیت وی ہو رہی ہوندی اے ایسے لئی بہت دھیان رکھن دی لوڑ ہوندی اے کہ بالاں نوں اَدب دے نال جوڑیا جاوے نہ کہ اوہناں نوں ادب توں بیزار کر دتا جاوے ۔اِک ودھیا ادیب لکھاری ایس پکھوں ذمے داری دا وکھالا کردا اے جس کر کے اوہ بالاں دی ذہنی سطح تے اوس دی عمر وچ تجسس نوں وی مُکھ رکھدا اے۔سعدیہ سمن وی بالاں بارے لکھیاں جاون والیاں اپنیاں لکھتاں دی تخلیق دے حوالے نال کہندیاںنیں:
” بالاں واسطے لکھنا بڑا ای اوکھا اے۔ایس واسطے ضروری اے جے تہاڈے دماغ وچ اِک بال ہووے مطلب ایہ کہ بالاں واسطے لکھنا بال بننا پیندا اے تے بالاں واسطے تخلیق بالاں دا کھیل نہیں”
سعدیہ سمن بالاں دے کومل جذبیاں نوں بڑے کومل انداز نال بیان کیتا اے تے اوہناں دے جذبیاں دے نال نال وکھ وکھ شیواں ویکھ کے بالاں دی حیرت نوں وی اپنے شعراں راہیں دکھایا اے۔” تتلی نوں” ،” ساڈے پِنڈ مداری آیا”،” شام دے تارے”،” سُنڈی تے مکھی ”،” دادی دی عینک”،” بِلّی میڈم” نظماں وچ بالاں دی دلچسپی نوں مُکھ رکھیا گیا اے۔
بالاں واسطے نظماں دے نال نال تاثر ودھاون واسطے سکیچ وی لائے گئے نیں تاں جو بالاں واسطے دلچسپی وی ودھے۔ (جاری)