سعدیہ سمن دا شعری پراگا ” گُل گُلے تے بُلبلے”

”اپنی بولی
کہندے مینوں چِڑیاں کاں
ویکھ اسیں وی جیوندے ہاں
ساڈی جہڑی بولی اے
سبھ دی اِکو بولی اے
اوہدے گیت ای گائوندے ہاں
اوبھڑ ورقے تھلو نہ
اپنی بولی بھُلو نہ
کہندے مینوں چِڑیاں کاں
ویکھ اسیں وی جیوندے ہاں”
کسے وی بال نوں جنوراں پنچھیاں نوں ویکھن وچ دلچسپی ہوندی اے تے جے ایس بارے شعری صورت وچ وی پڑھن نوں ملے تاں اوہ اُنجے ای خُش ہوندے نیں جویں جنوراں پنچھیاں نوں اپنے ساہمنے ویکلھ رہے ہوون۔ایہ شاعرا وی بالاں دی دلچسپی نوں جاندیاں نیں تے اپنیاں نظماں وچ جنوراں تے پنچھیاں نوں بیانن ول اُچیچا دھیان وی دیندیاں نیں۔
اشرف سہیل اپنے وچار سانجھے کردیاں ہویاں کہندے نیں:
” نِکے بچیاں لئی لکھی ایہ کتاب اپنے موضوع دے حوالے نال نہ صرف منفرد اے بلکہ بچیاں نوں ایہ گیت تے نظماں آسانی نال زبانی یاد ہو جان گیاں۔ایہناں گیتاں وچ کھِچ موجود اے کہ بچے سکول جان دی عمر توں پہلاں ای ایہناں گیتاں نوں زبانی یاد کر کے اپنی ماں بولی دا مان ودھان گے۔”
سعدیہ سمن نوں بالاں دی دلچسپی دا پتا اے ایسے لئی اوہ بِلی،ہاتھی،کاں،ڈڈو،چوہا تے ایس طرحاں دے جنوراں نوں موضوع بنا کے اوہناں بارے بہت سوہنان بیان کر دے نیںپر ایس شاعرا نے چِڑیاں بارے لکھنا بہت سوہنا جاپدا اے ایسے کر کے اوہناں نے بہتیاں نظماں وچ چِڑیاں نوں موضوع بنایا اے۔پر ہر نظم وچ چِڑی بارے جو لکھیا اے اوس نوں وکھرا بیانیا اے تے ایس طرحاں بہتے رنگ بن گئے نیں۔اوہناں دیاں کئی نظماں دے سرناویں وی چڑیاں دے حوالے نال ای نیں۔
رجے کاں بجھارت پائی
چڑی وچاری سُن گھبرائی
٭
کاواں نوں دبکایا جاوے
چڑی نہ کوئی ایدھر آوے
٭
کاں چڑی نے رولا پایا
ویکھو کِنا دن چڑھ آیا
٭
گھر توں بنے نکلی جاں
چڑی نوں ملیا کالا کاں
٭
بھُکھی سی اوہ میرے بھانے
میں چِڑی نوں پائے دانے
٭
کوٹھے کندھاں آن سجائیاں
چڑیاں آئیاں چڑیاں آئیاں
ایس طرحاں دیاں کئی ہورمثالاں وی چڑیاں بارے مل جاندیاں نیں۔جتھے شاعرا نے بالاں نوںمن موہنے نظاریاں تے دلچسپ واقعے سنائے نیں اوتھے اوہناں دے دلاں اندر اپنے دیس نال موہ جگاون دا اپرالا وی کیتا اے تے اپنیاں نظماں وچ کئی سنیہے وی دتے نیں جو بالاں دی ذہنی تربیت لئی ضروری نیں۔
” دیس پیار دا گیت” تے ” پنجاب ” ور گیاں نظماں بالاں نوں اپنی دھرتی نال جوڑن لئی بہت سوہنے انداز نال لکھیاں گئیاں نیں۔
” پنجاب”
دھرتی پاک پنجاب دی
ایہ جو دھرتی تیری میری
وارث بُلھا تے ہجویری
میاں محمد صاحب وی اے
دھرتی پاک پنجاب دی اے
ایتھے نانک دے نیں ڈیرے
سوہنے لگن شام سویرے
پتّی پھُل گلاب دی اے
دھرتی پاک پنجاب دی اے
گوجراں والا تے گجرات
لاہور شہر دی ہور ای بات
مورت سوہنے خاب دی اے
دھرتی پاک پنجاب دی اے”
ایس شعری پراگے وچ پروف دیاں ڈھیر غلطیاں نیں جس اُتے قابو پا کے پراگے نوں ہور سوہنا بنایا جا سکدا سی۔بالاں نوں جے ٹھیک لفظ سکھاون دی لوڑ نوں مُکھ رکھیا جاوے تاں فیر ایس ول چوکھا دھیان دین دی لوڑ وی بن جاندی اے جو ایس کتاب وچ نہیں دتا گیا ۔
ایہ شعری پراگا پنجابی اَدبی بال بورڈ لاہور ولوں شایع کیتا گیا اے۔٭