لوڑاں عید نوں بے سوادا کر دیندیاں نیں

کچے کندھاں کوٹھے تے بوہے چنیاں نال جڑیاں ہویاں پِنڈاں دے جم پل لوکاں دیاں یاداں،اج کل دے پتھروں پکے سبھا والے لوکاں تے کندھاں کوٹھیاں دے سِیمنٹی تے پتھریلے وسیب نالوں ہزار گنا پکیاں نیں،جیہڑیاں کدے وی چیتیوں نِکلن تے روح توں وکھ ہون والِیاں نہیں۔ایہہ عید دا مہینہ اے تے پِنڈ وچ اپنیاں لنگھیاں ہوئیاں عیداں یاد آرہیاں نیں۔میں وی پِنڈ دا ای جم پل آں،سرت لو تے جاچ سیہان دے سمے کئی چھوٹیاں وڈیاں عیداں پِنڈ وچ ویکھیاں تے منائیاں نیں۔عید نال جڑیاں ہوئیاں وسیب دیاں بوہت ساریاں قدراں تے رسماں ویلے دے بدلن تے مہنگیائی پاروں خوشیاں دی ٹہنی نالوں پتراں طرحاں جھڑ گئیاں نیں۔تے ایہناں پتراں دی تھاں حیاتی دے نویں پتراں نے لے لئی اے۔ٹہنی وچ حیاتی دی ہوند ہووے تے پتے ڈِگدے جھڑدے تے نویں نِکلدے رہندے نیں۔ایسے طرحاں ای حیاتی دی ٹہنی اتے نویں اصول،رسماں تے قدراں آوندے جاندے رہندے نیں۔جِس وجہوں وسیب ہولی ہولی اپنیاں شکلاں تے مہاندرے وٹاوندا رہندا اے۔تے پھیر ایہناں شکلاں تے مہاندریاں نوں بھاویں مجبوری دے طور ای سہی قبول تے کرنا ای پیندا اے تے ایہناں دے نال نال ٹرنا پیندا اے،نہیں تے بندہ اکلا جہیا ہوکے رہ جاندا اے۔سگوں ”ڈاروں وِچھڑی کونج” والا حال ہوجاندا اے۔
ایہ گل اپنی تھاں حقیقت لگدی اے کہ ہر کِسے انسان دی اپنی وکھو وکھ جہئی کائنات ہندی اے،جیہدا اوہدے خیالاں تے احساساں نال گوڑھا تعلق ہندا اے،تے اوہدی جیویں اونی کو ای کائنات ہندی اے،جِنہوں جِنا کو اوہ محسوس کررہیا ہندا اے۔تے اوہدے وچ ای رہ بہہ کے پِھر ٹر کے مطمئن ہوجاندا اے۔اسیں پِنڈ رہنے ساں تے سانوں ساری کائنات،ساری دنیا اوہ پِنڈ ای لگدا سی۔اوہدے وچ ای پھر کے تھک جائی دا سی۔مطمئن ہوجائی دا سی،لگدا سی جیویں اسیں بہت سارا گھم پِھر لیا اے۔پِنڈ دیاں گلیاں وچ ای عید دا سارا دن لنگھ جاندا سی۔آوٹنگ دا تے اوہدوں کدی لفظ وی نہیں سی سنیا۔چاچے شریف وِچلی گلی والے دی حویلی وچ بہہ کے آپس وچ پیسے رلا کے سموسے کھاکے قلفیاں کھا کے کِسے بہت وڈے سیر سپاٹے تے آوٹنگ دا سواد لے لئی دا سی۔اج وی یاد اے اصغر ولوہ،نذیر حسین،مامے چِڑیے دا بوبا،گوانڈھی ریاض دا بھولا تے چاچے جِیر(نذیر)دا ریاست علی اسیں بہہ کے عید دا بھرواں سواد لیندے ساں۔پِنڈ دیاں ”لے لتِھیاں کندھاں” تے کچے کوٹھے تے اوہناں اندر وسن والے لوکاں دی نِگھ اج وی دِلوں دماغوں تے روحوں نہیں جاندی پئی۔سوچیا جائے تے انسان جِس گھڑی پل وی خوش ہووے اوہ عید توں گھٹ نہیں ہندا۔
شیرِ خدا حضرت امام علی علیہ السلام دا وی فرمان پاک اے کہ مومن دا ہر اوہ دن عید اے جِدوں اوہ گناہ نہیں کردا۔اج کل تے حیاتی دِیاں لوڑاں تھوڑاں تے اسمانی چڑھی ہوئی مہنگیائی نے انساناں نوں ایناں پریشان کردتا اے کہ عید،عید لگدی ای نہیں،بس اک مذہبی دیہاڑ سمجھ مناونا پیندا اے۔عید والے دن وی بھکھ ننگ تے پریشانیاں دے مارے لوکاں نوں خوشیاں دا مونہہ ویکھنا نصیب نہیں ہندا۔ ایتھے خوشیاں دے دیہاڑاں نوں لوکائی واستے خوشی والے دیہاڑ بناون لئی سرکار تے سرکاری اداریاں نوں اپنا کردار ادا کرنا چاہیدا اے۔عوام نوں سہولتاں دینیاں چاہیدیاں نیں۔بے ایمان تے رب دے ڈر توں وانجے دکانداراں دے ہتھوں لوکاں دیاں خاہشاں تے چاواں دے ہون والے قتلام نوں روکنا چاہیدا اے۔عید چھوٹی ہووے تے بھاویں وڈی،مہنگیائی تے رنگ رنگ دیاں لوڑاں وجہوں پریشانیاں وڈیاں ای گل پیندیاں نیں،جِنہاں وجہوں عید ہون پہلاں ورگی لگدی نہیں۔اج کل دیاں عیداں پہلیاں عیداں دے سواد دی تھاں نہیں لے سکیاں۔اج کل تے سگوں اوہناں عیداں نالوں ودھ کے ”بتی نعمتاں” یعنی کئی نعمتاں ساڈے ساہمنے نیں۔ پر ساڈی ”پہنچ”وچ نئیں۔ایہ ساری وجہ مہنگائی دی اے۔تے مہنگائی توں ودھ کے من دے کوڑھے نیت دے کھوٹے بے ایمان دوکانداراں دی اے۔جِنہاں دی وجہوں عید بے سوادی جہئی ہوجاندی اے۔سچی گل اے لوڑاں عید نوں بے سوادا کر دیندیاں نیں۔٭