جنگ نامہ حضرت امام حسینؑ

سید طاہر شیرازی

سیانپ دی اجہی گل جہڑی لوکائی دی زبان تے چڑھ جاوے۔ آکھان سیانے لوکاں دی گلاں دے نچوڑ ہوندے نیں۔ اس وچ متاں اتے سیانف دی گلاں ہوندیاں ھن۔ اردو وچ اس نوں ضرب المثل اتے پنجابی وچ اس نوں آکھان آکھیا ویندا اے۔
پنجاب دی دھرتی آکھاناں بھری ہوئی اے۔
کجھ پنجابی دے آکھان ویکھو:
جہنوں رب رکھے اوہنوں کون چکھے
کھوتے دا دوا ڈنڈا
ڈاہڈھے دا تیرہ ویہاں سو
ہتھ پئے دی کھیڈ اے
ایہ آکھان دھرتی دا شنگار ھن۔ ایہناں وچ اشارے کنائے نال ڈھیر ساریاں گلاں دسیاں گئیاں ھن جہڑے جانن آلے ی سمجھ سکدے نیں۔
فقیر میاں رحمت ہوراں اپنے کلام وچ سچجے رنگ ڈھنگ نال آکھاناں دا ورتارا کر کے اوہدے سونپ وچ وادھا کیتا اے۔ فنی مہارتاں دے نال نال اس وچ موضوع دا کھلار وی ودھیرا ہو ویندا اے۔ نالے آکھاناں نوں ورت کے اپنی ریت نال سانگا وی پکا کیتا گیا اے۔ انج وانگ اساں شاعر دی فنی تے فکری پکیائی دا نتارا کر سگدے ہاں کہ شاعر شاعری دے لوازمات دا جانو وی اے تے اس تے عبور وی رکھدائے۔ فقیر میاں رحمت دے کلام وچ ورتے گئے آکھان ونکی لئی ویکھو۔
اوہ لکھدے نیں۔
رب رکھے مڑ جس نوں کوئی نہ سکے مار
زندگی موت اللہ تعالیٰ نے اپنے ہتھ رکھی اے۔ اوہ جنہوں چاوے مارے، جنہوں چاوے زندہ رکھے۔ بندے دے ماریاں کوئی نہیں مردا جتنے تائیں اوہدی ذات نہ چاہوے۔
ہوسیں سب فنا ہے جو کجھ گھڑیا
جہڑا جمیا اے اس مرنا اے۔ایہ دنیا فانی اے۔ اس ہک دینہہ مُک ونجنا اے باقی رہسی نام اس ذات دا۔
ربا اوہو کم نیں ہووندے جہڑے تینوں بھاون
ایہناں کماں وچ وی سِدھ ہوندی اے جہڑے تینوں چنگے لگدے ھن۔ جہڑے کم نہیں ہوندے ایہناں کماں وچ تیری ای حکمت چھُپی ہوندی اے۔
فقیر میاں رحمت دے جنگ نامے دے فنی فکری ویروے توں سٹا ایہ کڈھیا جا سگدا اے جوں اس وچ موضوع دے نال نال فنی مہارتاں وی شاعر نے سوہنے تے سچجے انگ ڈھنگ نال ورتیاں ھن۔ جس توں شاعر دی شاعرانہ خوبیاں دا بخوبی اندازہ لایا ونج سگدا اے۔ ایہناں دے لکھن دا اسلوب تے اندازِ بیان سادہ تے عام فہم اے جہڑی کہ ہک چنگے شاعر دی پچھان اے۔ ٭٭٭