ناول اروڑا دا مست

امر جلیل

اللہ بخش مست دی زیارت کرن لئی میں اروڑ دے سفر تے نکلیا ساں۔ پرانی مسیت دے نیڑے اپنے گھوڑے توں لتھا۔ روہڑی توں لے کے اروڑ دا سفر میں اکو ساہے کیتا سی۔
پینڈا بوہتا نہیں سی پر میں کپتان نوں ہوا وچ اڈاؤندا آیا ساں۔ گھوڑا ہف رہیا سی تے مڑھکے تے مٹی نال لبڑیا ہویا سی۔ میں اوہنوں ککر دے رکھ نال بنھ کے تھاپی دتی۔ ایہہ میرا پرانا سنگی اے، ہر مصیبت تے اوکھے ویلے میرا وفادار رہیا اے، میں اہنوں کپتان آکھناں۔
مینوں پیراں فقیراں تے عقیدہ نہیں میں اک ڈاکو تے خونی آں۔ مینوں اپنی رائفل تے یونانی چھرے تے بھروسہ اے تے اپنی طاقت تے اعتماد اے۔ میرے دل نے جدوں وی چاہیا جہنوں وی چاہیا قتل کر دتا۔ میں صرف اوہناں دی جان بخشناں جیہڑے مینوں قرآن دا واسطہ دے کے جان بخشی منگدے نیں۔ ایہو جہیاں نوں میں صرف لٹ لیناں تے اوہناں دے کپڑے وی لاہ لیناں۔ پر میرا جگری یار عارب ماچھی قرآن نوں وی نہیں من دا سی، اوہ اوہناں لوکاں نوں اوسے ویلے قتل کر دیندا سی جیہڑے اوہنوں قرآن دا واسطہ دیندے سن۔ فیر اوہ اک رات گواچ گیا۔
اللہ بخش دے معجزیاں دے قصے سن کے میں ایہہ فیصلہ کر کے نکلیا سی کہ جے مست نے مینوں اللہ بخش دا پتہ نہ دسیا تے میں اوہدے سینے وچوں رائفل دیاں ساریاں گولیاں لنگھا دیواں گا۔ میں اپنا ڈھاٹا کھول کے مڑھکا صاف کیتا، فیر دور دور تیکر نظرماری پر ایتھے تے کوئی وی نہیں سی۔
میں رائفل نوں گھٹ کے پھڑیا تے ٹٹی ہوئی کندھ ٹپ کے اروڑ دیاں کھنڈراں وچ وڑ گیا۔ میرے پچھے اک پرانے قبرستان دیاں ٹٹیاں بھجیاں قبراں تے ساہمنے دہشت دواؤندیاں پہاڑیاں دی اْچان نیوان سی۔
چانچک ایس چپ وچ میں اپنے پچھے آؤندیاں پیراں دی بِیڑ سنی۔ کجھ روڑے پہاڑی دی لہائی ولوں رْڑہدے تے کھڑبازیاں کھاندے آ رہے سن۔ میں نیفے وچ دتے چھرے تے ہتھ رکھدیاں بجلی وانگوں کڑک کے پچھے ویکھیدیاں پچھیا کون ایں؟”
جدوں بھوں کے ویکھیا تے اوتھے اک ماڑکو جہیا بندہ کھڑا سی، کالی چادر تے اجرک نوں ویکھ کے اوہنے ڈر دیاں ڈر دیاں پچھیا ”تسیں کون او؟ مسافر او؟” جی آیاں نوں آکھدیاں اوہنے میرے ول ہتھ ودھایا، میں ہتھ ملایا، تے آکھیا ”میں اللہ بخش مست دی زیارت کرن آیاں۔ تسیں مینوں اوہناں دا پتہ دسو گے؟” اوہنے آکھیا ، ”کیوں نہیں جناب میں آپ اوہناں نوں سلام کرن لئی آیاں، آؤ رل کے چلنے آں، ایہہ وی کوئی گل اے؟”
پھیر اسیں دوہیں ٹر پئے،
میں اوہنوں پچھیا ” تسیں اروڑ دے رہن والے او؟”
اوہنے جواب دتا، ”ہاں جی، میں اروڑ دی جم پل آں۔” اوہدے قدم کھنڈراں دے چنگے جانو سن، اوہ ناپے تولے قدماں نال چل رہیا سی، تے میرے توں اگے وی سی۔ ٹردے ٹردے اوہنے مینوں پچھیا ”تسیں کون او؟”
”میں مچھیرا آں۔” میں جھوٹ بولیا
پھیر اوہنے مینوں پچھیا ”ایتھے پہلی واری آئے او؟”
”آہو۔”
اوہنے آکھیا ”تہاڈا گھوڑا مجاہد دی مسیت دے نیڑے بدھا ہویا سی۔”
میں پچھیا،” کون مجاہد! محمد بن قاسم؟
قلعے دے کھنڈراں توں ہوندے ہوئے اسیں اک مسیت دے نیڑے اپڑے۔ اوہنے مینوں دسیا کہ ایہہ مسیت وی مجاہد نے بنوائی سی، اللہ عزوجل دی رحمت ہووے ایس مسیت تے۔
پھیر میرے ول کرخت نگاہاں نال ویکھدے پچھیا ” توں مسلمان ایں؟”
میں جواب دتا،” ہاں پکا۔”
مسیت دے پچھے پہاڑی دی ڈھلان توں اْتردیاں، اوہنے آکھیا ”ایس زمین تے مجاہد نے کفر مکایا سی”، میں ٹردے ٹردے کھلو کے چار چفیرے نظر ماری، ہر پاسے کھنڈر تے اْجاڑ سی، میں آکھیا ”ہن ایس زمین اتے کجھ وی نہیں بچیا؟”
اوہنوں میری گل بھیڑی لگی، اوہ کاہلی کاہلی ڈھلان لتھن لگا۔ پہاڑی دے تھلے پج کے اوہ کپڑے چھنڈ دیاں میرے ول ویکھن لگ پیا، اوہدے منہ تے طعن بھری مسکاہٹ سی۔
میں پہاڑ دی ڈھلان توں ڈگدا ڈھیندا اْتر رہیا سی۔ جدوں میں تھلے آیا، اوہدیاں نکیاں نکیاں اکھیاں وچ شرارت سی۔ کجھ قدماں دی وتھ تے اوہ اپنی ماڑیاں ماڑیاں باہواں اپنی کنڈ تے رکھ کے کھلو گیا۔ اوہنے دسیا کہ ایس میدان وچ سلائج دے پتر چچ نے دھوکے نال رانی محیرت نوں قتل کیتا سی۔ (جاری اے)