پیراں ہیٹھوں کھِسکدی زمین

بلوِندر کور کھرانا

دِن چڑھے ہی پنڈ وچ رولا پے گیا۔ جنگل دی اگ وانگ پھیلی ایہہ خبر بندے بندے دی زبان تے سی۔ لوک مونہہ جوڑ جوڑ کے گلاں کر رہے سن۔ پمی نے کرتارو نوں کیہا، کلیگ آ گیا بھینے، مہینہ ویاہ نوں نہیں ہویا تے آہ کارا کر تا۔
بھینے میں تاں سنیائے پہلاں دا ہی کوئی چکر سی۔ کرتارو نے کیہا۔
پِھر ایتھے کھیہہ کھان آئی سی، پہلاں ہی اوس نال چلی جاندی۔
کھیہہ تاں پوا تی اپنے جندیاں دے سر، مذہبیاں دے منڈے نال دوڑ کے۔
کرتارو دی گل سن پنڈ دا نمبردار بولیا، مار تاں بھجن نوں وی گئی، کنے دن اوہ ویاہ دے چا کردا رہیا۔
آہو، ویاہ دی خوشی وچ روز یاراں نوں گھر بلا بلا شراب پلاندا رہیا۔ دھمے نے نمبردار دی ایت کردیاں کیہا۔
کتی زنانی پنڈ دے ناں نوں وی لِیک لا گی۔
نمبردار نے مونہہ وچ آئے تھک نوں نالی وچ تھکدیاں کیہا۔
اینے نوں پنڈ دا سرپنچ آ گیا۔ لوک سرپنچ نوں ویکھ کے چپ ہو گئے۔ کجھ منڈیاں نے اگے ودھ کے سرپنچ دے پیر چھوہے۔ سرپنچ نے منڈیاں نوں پچھیا، بھجن کتھے ہے؟
جی اوہ تاں نموشی دا ماریا سویر دا گھروں باہر ہی نہیں نکلیا۔
سرپنچ ہنڈھیا ورتیا بندہ سی، اپنی تسلی کیتے بِناں اوہ کسے گل دا یقین نہیں سی کردا، ایس لئی اوہ نمبردار تے پنڈ دے کجھ معتبر بندیاں نوں لے کے بھجن دے گھر ول نوں ہو تریا۔
سرپنچ ہوراں نے بوہا کھڑکایا تاں بھجن نے بسترے وچوں اٹھ کے بوہا کھولیا۔ ست سری اکال بلا اوس نے سبھ نوں بیٹھک وچ بٹھایا۔
سرپنچ نے گل چھوہی، کیوں بئی بھجنا کیہ گل ہو گئی، بیبا؟
ہونا کیہ ہے جی، بس عزت رول گئی میری۔
نہ پھیر وی کجھ تاں ہویا ہو۔
جی میں تاں راتیں تھوڑی پی کے ڈونگھی نیندے ستا پیا سی، مینوں تاں پتہ ای نہیں لگا کہ کدوں وگ گی۔
پھر تینوں کیویں پتہ لگیا؟ ایس وار نمبردار نے پچھیا۔
مینوں خوامخواہ پتہ لگنا سی، اوہ تاں جی ستیں سویرے کولو کیاں دے بڈھے نے آ بوہا کھڑکایا۔ آکھدا نونہہ رانی نوں مذہبیاں دے بھندر نال بیگ چکی بس اڈے ول جاندا تکیا، سکھ ساند تاں ہے نہ کاکا۔ میں تاں جی اندر کمرے وچ گیا، نہ تاں اندر دیبو سی تے نہ ہی الماری وچ پئے اوس دے کپڑے۔
ہلا، تیرے کولوں سامان لے کے چلی گئی تے تینوں خبر وی نہیں۔
بھگتو رام نے کیہا۔ نہیں جی۔ بھجن نے نموجھونا جیہا ہو کے کیہا۔
سرپنچ نے کلو نوں فون لا کے کیہا، کاکا! ذرا بابے نوں لے کے بھجن ہوراں دے آ جا۔ سرپنچ سبھ دے ساہمنے سچ دا نتارہ کرنا چاہندا سی اتے اپنی وی تسلی کرنی چاہندا سی۔ تھوڑی دیر وچ ہی کیلا بابے نوں لے کے آ گیا۔ کیوں چاچا، تیں کیہ ویکھیا؟ سرپنچ نے پچھیا۔
پترا! میں تاں روز وانگ مونہہ ہنیرے گرودوارہ صاحب درشناں نوں جا رہیا ساں۔ میں ویکھیا بھندر کسے عورت نال واہوداہی بس اڈے ول جا رہیا سی۔ سرپنچا! مینوں تاں پہلاں سمجھ چ ہی نہیں آیا کہ بھندر دے نال بیگ چکی جاندی اوہ کڑی کون ہے؟ پھر دماغ تے زور پایا تاں یاد آیا کہ ایہہ تاں اپنے جوگندر ہوراں دی کڑی ہے، بھجن دی ووہٹی۔ بس جی میں تاں ایویں پچھن آ گیا کہ تڑکسار اوہ بھندر نال کدھر تر گی۔
سرپنچ ہوراں نوں یقین ہو گیا کہ سنی ہوئی گل نری افواہ نہیں۔ ہن سرپنچ نے اگانہہ دی کارروائی بارے گل کیتی۔
کیوں نمبردارا، دیبو دے پیکیاں نوں بلا بھیجئے؟

ہاں جی، اوہناں نوں وی بلا تے پولیس نوں وی اطلاع دیو۔ باقی بندیاں نے وی اوہناں دی گل دی ہامی بھری۔ گھنٹے کو بعد دیبو دے ماں پیو وی بھجن ہوراں دے گھرے پہنچ گئے۔ دیبو دی ماں تاں پٹ پٹ کملی ہوئی جا رہی سی، نی دیبو! توں سانوں کسے نوں مونہہ وکھان لوگا نہیں چھڈیا۔ نی توں نج جمدی جاں جمدیاں ہی مر جاندی۔ میں اودوں ہی صبر کر لیندی۔
دیبو دے پیو جوگندر اتے ماں بنسو نوں آندیاں ویکھ کجھ عورتاں وی بھجن دے ویڑھے آن جڑیاں سن۔ بنسو دی گل سن کے اوہ آپس وچ گھسر مسر کرن لگیاں۔ اوہناں وچوں اک بولی، ویکھ کھاں کیویں کھیکھن کردی اے، بھلا ماواں توں دِھی دا کجھ لکیا ہوندے۔
دیبو دا پیو جوگندر تاں سرپنچ اگے ہتھ جوڑ کے معافیاں منگ رہیا سی تے کہہ رہیا سی، جے مینوں پتہ ہوندا کہ اوس بدچلن نے ایہہ دن وکھانے سن تاں نج ویاہندا اوس نوں۔
سرپنچ نے اس نوں ٹوکدے ہوئے کیہا، برا نہ منی جوگندر سہاں، جے تہانوں پتہ سی کہ اوہ بھندر نوں چاہندی اے تاں تسیں اوس غریب دا گھر کیوں خراب کیتا؟
سرپنچ جی، جوانی وچ دِھی پتر بھٹک جاندے ہن، اوہ وی بھٹک گئی سی۔ تسیں ہی دسو اسیں چھوٹے لوکاں نال کیویں ویاہ دیندے؟
اسیں تاں بھجن اگے ساری گل کھول دتی سی، اوس آکھیا کوئی نہ آپے سنبھل جو گی۔
مینوں کیہ پتہ سی جی کہ اوہ ایڈا وڈا قدم چکوگی۔ میں تاں سوچیا میرا اگے پچھے کوئی نہیں، چل میرا گھر وس جو۔ بھجن نے کیہا۔
دیبو دے ماں پیو اتے بھجن نوں لے کے سرپنچ تھانے رپورٹ درج کروان گیا۔ سرپنچ نے کیہا، تھانیدار جی! جیویں وی ہووے، دوہاں نوں پھڑ کے لیا۔ پنڈ دی عزت دا سوال اے۔
چنتا نہ کرو جی، اسیں کس لئی بیٹھے ہاں، اسیں تاں اوہناں نوں پتال وچوں وی کڈھ لیاواں گے۔ نالے میں بھندر دے گھر جا کے اوس دے ماں پیو نوں پچھدا ہاں۔
دیبو اتے بھندر وی ہن بھج بھج کے تھک چکے سی۔ اوہ کسے اک تھاں جاندے، اوتھے اِک ادھ دن رکدے اتے فیر اوتھوں دوجی تھاں چل پیندے۔ ہن اوہ شہر نوں نکل گئے سن اتے اوتھے کسے سراں وچ رکے ہوئے سن۔ بھندر نے دیبو نوں کیہا، دیبو! کدوں تک اتے کتھوں تک بھجدے رہاں گے، واپس چلدے آں، ساری سچائی پولیس نوں دس کے بھجن توں تیرا کھہڑا چھڈواندے ہاں۔
بھندر! مینوں ڈر ہے کہ جے پولیس توں پہلاں آپاں باپو ہوراں دے جاں بھجن دے ہتھیں چڑھ گئے تاں اوہ سانوں جیوندا نہیں چھڈن لگے۔
پھیر، دس ہن کریئے کی؟ گھروں لیاندے پیسے وی ہولی ہولی ختم ہو رہے ہن، کتوں کڈھوان جانا وی خطرے توں خالی نہیں۔
کجھ دن گل ٹھنڈی پین دے بھندر، پھر کسے ہور وڈے شہر تر جاں گے، اوتھے جا کے دوویں محنت مجوری کرکے اپنا گزارا کر لاں گے۔ پر بھندر میں اس نرک وچ واپس نہیں جانا۔
بھندر نے دیبو دا ہتھ پیار نال گھٹیا تے کیہا، توں چنتا نہ کر دیبو، میں تیرا ساتھ نہیں چھڈدا۔ ہن تاں جے جیواں گے تاں کٹھے تے جے مراں گے تاں وی ‘کٹھے۔
دیبو بھندر دے نال لگ کنی دیر اتھرو وہاندی رہی۔
اودھر پولیس نے اوہناں نوں لبھن لئی تھاں تھاں سوہیے چھڈے ہوئے سن۔ اوہ کسے وی طریقے اوہناں نوں پھڑنا چاہندی سی کیونکہ گل ہن پنڈ تک ہی محدود نہیں سی رہی، آس پاس دے پنجاں ستاں پنڈاں تک پہنچ گئی سی۔

ویاہی ہوئی کڑی دا بِناں طلاق توں عاشق نال دوڑ جانا، پنڈاں لئی بڑی نموشی سی۔ دیبو دے پیکیاں اتے سوہریاں دوہاں ولوں دیبو اتے بھندر خلاف کیس درج کروایا گیا سی۔ بھندر دے ماں پیو تاں کنے دِناں توں گھروں باہر ہی نہیں نکلے سن متے غصے وچ لوک اوہناں نوں ہی مارن نہ آ جان۔ ویسے وی تھانیدار کیس نوں سلجھا کے جتھے سرپنچ نوں خوش کرنا چاہندا سی، اوتھے اچ ادھیکاریاں اگے اپنی بھل وی بنانی چاہندا سی۔
تے آخر پولیس نوں اوہناں دی سوہ لگ ہی گئی۔ بھندر اتے دیبو نے سویرے چاہ منگوائی۔ اوہ اجے چاہ پی کے ہی ہٹے سی کہ بوہا کھڑکیا۔ کسے توکھلے وچ اوس نے دروازہ کھولیا۔ پولیس نوں ویکھ کے اوس نوں کوئی حیرانی نہ ہوئی۔ تھانیدار صاحب دے نال اِک حولدار اتے اک زنانہ پولیس سی۔ کنجرا! ساڈی راتاں نیند حرام کر کے آپ ایتھے چوہے وانگ لکیا پِھردیں۔ توں کیہ سوچیا، ساتھوں بچ کے نکل جائیں گا۔
تھانیدار نے اک ڈنڈا بھندر دے موراں وچ ماردے ہوئے کیہا۔
صاب، میری گل تاں سنو، بھندر نے ترلے نال کیہا۔
گل تیری ہن تھانے جا کے ہی سناں گے۔ تھانیدار نے اوس دی بانہہ کھچدے ہوئے کیہا۔
زنانہ پولیس نے دیبو نوں کھچ کے جیپ وچ بٹھاء اتے دوہاں نوں لے کے اوہ پنڈ دے تھانے پہنچے۔
تھانیدار نے سرپنچ نوں فون کرکے دوہاں دی گرفتاری دی خبر دتی۔
تھوڑی دیر وچ ہی سرپنچ بھجن، دیبو دے ماں پیو اتے پنڈ دے کجھ ہور بندیاں نوں لے کے تھانے پہنچ گیا۔ تھانیدار نے دیبو اتے بھندر نوں کمرے وچ بٹھا سبھ دے ساہمنے پچھ پڑتال کیتی۔
کیوں اوئے کتیا توں کسے دی بیوی نوں ادھال کے لے گیا، ایس دی سزا توں جان دا ایں؟
جناب، میں کسے نوں ادھالیا نہیں، ایہہ اپنی مرضی نال گئی اے۔ بھندر نے کیہا۔
تے توں کڑیئے، رنگے ہتھیں یار نال رہندی پھڑی گئی ایں، تینوں اپنی اتے اپنے ماپیاں دی عزت دا کوئی خیال نہیں؟
تھانیدار صاحب! میری عزت اتے میرے ماپیاں دی عزت ہا ہا ہا۔ دیبو اچی اچی ہسن لگی۔
ساڈے لئی تاں ڈب کے مرن والی گل اے تے توں بے شرم اجے وی ہس رہی ایں۔ دیبو دے پیو نے دیبو نوں ڈانٹدے ہوئے کیہا۔
دیبو تھانیدار نوں مخاطب ہوئی، تھانیدار صاب، ایہہ میرا پیو اج عزت دیاں گلاں کردا اے، جس نے اپنے گھر دی عزت اِک دلال دے ہتھ سونپ دتی۔ ایہہ تاں شکر ہے کہ بھندر مینوں بچا کے لے گیا، نہیں تاں ساری عمر ایسے نرک وچ سڑدی رہندی۔
دیبو دی گل سن سارے کمرے وچ سناٹا چھا گیا۔ سبھ اِک دوجے دے مونہہ ول تکن لگے۔ بھجن دے چہرے دیاں ہوائیاں اڈ گئیاں۔ غصے نال ابلدا ہویا اوہ بولیا، کیہ بکواس پئی کردی ایں،کھسم ہاں میں تیرا۔
کھسم ہا…..ہا…. عورت دے جسم دا سودا کرن والاکھسم نہیں، دلا ہوندا اے، دیبو شیہنی وانگوں گرج رہی سی۔
ویکھ کڑیئے، سوچ سمجھ کے گل کر۔ ایڈا وڈا الزام لا رہی ایں توں، کیہ ثبوت ہے تیرے کول؟ سرپنچ بولیا۔
سرپنچ جی، مینوں پتہ سی کہ بِناں ثبوت میری گل ‘تے کسے یقین نہیں کرنا، ایس لئی جدوں ایہہ روز یاراں نوں گاہک بنا کے لیاندا سی تاں موقع پا کے میں کجھ ثبوت اکٹھے کر لئے۔
تے دیبو نے موبائیل تھانیدار اتے سرپنچ دے اگے کیتا۔
تصویراں ویکھ دوویں اکھاں نہ اچیاں کر سکے۔ سرپنچ نے اشارے نال دیبو دے ٹھیک کہن دی پشٹی سبھ اگے کیتی۔ سارے لوک ایوں چپ ہو گئے، جیویں سبھ نوں سپ سنگھ گیا ہووے۔ تھانیدار نے کھنگھورا مار گلے نوں ایوں صاف کیتا جیویں ایہہ کوڑا سچ اوہدے گلے وچ ہی کتے اٹک گیا سی۔
سرپنچ نے نفرت بھریاں نظراں نال بھجن ول ویکھیا تے تاڑ کردی چپیڑ اوہدے مونہہ تے ماری۔ سارے لوک ہن بھجن نوں لعنتاں پان لگے۔
بھجن نیویں پا کے کھڑا رہیا۔ اج اوہدا سچ سبھ دے ساہمنے آ گیا سی۔ اوس نوں پیراں ہیٹھوں زمین کھسکدی جاپی تے اوس نے شرم نال مونہہ دوجے پاسے کر لیا۔٭