آئو اکھاں کھو لیئے

غلام شبیر عاصم

اللہ پاک دیاں تخلیق کیتیاں ہوئیاں شیواں اندر انسان لئی کئی سبق تے نصیحتاں موجود نیں،جیکر انسان غور کرے تے۔ایہ کائنات وی اک کھلی کتاب دی طرحاں اے۔پر اسیں دنیاداری تے اپنیاں خاہشاں وچ اینا گواچ گئے تے انھے بولے ہوگئے آں کہ سانوں قبر نہ نظر آوندی اے تے نہ ای اوہدی واج سنائی دیندی اے۔حالانکہ قبر انسان نوں دن وچ کئی واری پکاردی اے۔پر ساڈیاں اکھاں اگے لالچ،حرص تے ہوس دے کھوپے چڑھے ہوئے نیں۔دل دماغ اْتے اللہ دیاں نا پسندیدہ خاہشاں تے لالچ دا قبضہ ہوچکیا اے۔دن وچ پنج ویلے سانوں رب ولوں واج پیندی اے پر جیویں کناں وچ پیندی ای نئیں۔تاہیوں مسیتاں،گراونڈاں ویران تے ہسپتال آباد تے بھرے پئے نیں۔گرائونڈاں جسمانی صحت دا راز نیں تے مسیتاں روحانی تے ایمانی صحت دا راز تے بیماریاں دا علاج نیں۔رب کریم توں دور ہوکے سارا دن گناہ کر کر کے اسیں اپنے ایہناں گناہواں دے بھگتان وچ ای پھسے بیماریاں تے پریشانیاں وچ پھسے رہنے آں۔
اللہ پاک دی ذات تے بڑی کریم تے بخشن ہار اے پر اسیں ای اوس ذات ول اْکا دھیان نہیں کردے۔اسیں دیہاڑی وچ کئی گناہ صرف ایہ سوچ کے جان بْجھ کے کرنے آں کہ اللہ پاک بڑا کریم تے رحیم اے۔پر جے ایسے ای گل تے گل مْک جانی ایں تے پھر قرآن حدیث دیاں نصیحتاں تے نہی عن المنکر تے امر باالمعروف دا تصور کیوں اے۔ اللہ پاک نے اک لِکھ چوی ہزار نبی گھلے نیں،جے رحمت تے ای ساری گل مک جانی اے تے پھیر ایہ تبلیغاں تے قرآن تے حدیثاں وچ دوزخ دے ڈراوے کیوں نیں۔اللہ پاک دی رحمت دا انکار وی نہیں کرنا چاہیدا تے نا امید وی نہیں ہونا چاہیدا۔پر اوس رب پاک دے حْکماں تے وی عمل کرنا چاہیدا اے۔انسان جے کر دل وچ رب پاک دا خوف رکھے تے سارے دکھ آپے مْک سْک جاندے نیں۔رب پاک دا خوف نہ ہون دی وجہوں ہر پاسے بے ایمانی،کھوہ کِھنج،بے صبری،ملاوٹ، منافقت تے رنگ رنگ دے گناہ تے حیواناں والیاں حرکتاں ساڈے اندر پائیاں جارہیاں نیں۔اسیں اک دوجے نوں کئی طرحاں وڈھ رہے آں۔رب پاک دا خوف تے اج جیویں مْک ای گیا اے۔ رب پاک دا ڈر تے قبر دا خیال جیکر انسان دے اندر ہووے تے انسان چھوٹا جہیا گناہ وی کرن لگیاں کمب جاوے۔ڈونگھی تے تنگ قبر دا ہنیرا تے اکلاپے دا احساس دنیا داری دی چمک تے رونق میلے نے ساڈیاں اکھاں اگوں کِدھرے ہور پاسے کرکے رکھ دِتا اے۔جنہوں اسیں چانن سمجھی بیٹھے آں اصل وچ اوہ قبر دے ہنیرے دا دوجا ناں اے۔اسیں جس رونق وچ رْجھ گئے آں اوہ ای کل کلاں نوں ساڈے لئی قبر وچ اکلاپا بن کے سامنے آئے گا۔
آئو سوچیئے اج ایس چمکدے ہنیرے وچوں قبر لئی چانن لبھن دا سوچئیے۔آو شیواں ول دھیان کرئیے،شیواں وچ لْکیاں ہوئیاں حقیقتاں تے راز لبھئیے۔میرے گھر دی چھت دے اْتے وی اک کمرا اے۔جیہڑا صرف سیال وچ ای سون بہن دے کم آوندا اے۔گرمیاں وچ تے سارے دن دی دْھپ نال اوہ شام نوں بہت تپیا ہویا ہندا اے۔رات نوں چھت تے سون لئی اوس کمرے وچوں منجی بسترا لین لئی ادھے کْو مِنٹ لئی اندر جانا پیندا اے تے لگ پتہ جاندا اے۔لگدا اے کہ جیویں وجود ہْنے ای موم بتی وانگ پگھر کے چو جائے گا ڈھیری ہوجائے گا۔ایتھے پھر قبر یاد آوندی اے،تے کئی پلاں تیک اک خوف اپنے کلاوے وچ لئی رکھدا اے۔ایسراں ای ہر شے اندر ساڈے لئی کوئی نہ کوئی حکمت،قدرت تے راز چْھپیا ہویا اے،گل صرف محسوس کرن دی اے۔آو اکھاں کھو لئیے تے حقیقت لبھئیے۔٭